سرگیجه در چندشنبه‌ بازار!

پرونده سیزدهیمن نمایشگاه بین‌المللی گردشگری و سی‌وسومین نمایشگاه ملی صنایع دستی درحالی بسته شد که طرفداران این دو حوزه را چندان راضی نکرد و جامعه متخصص را بر آن داشت تا فضای این نمایشگاه را به «چندشنبه بازاری بی‌کیفیت و گیج‌کننده» تشبیه کنند.

کد خبر: ۲۲۸۷۷

تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۸-1398 November 28

گردشبان (gardeshban.ir) :

نمایشگاه صنایع دستی و گردشگری از ۲۳ تا ۲۶ بهمن‌ماه در تهران برگزار شد. صنایع دستی و گردشگری برای نخستین بار به شکلی گسترده در یک نمایشگاه ادغام شدند. معاون صنایع دستی در نشست خبری نمایشگاه گفت که به خواست وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی این اتفاق افتاده است اما درباره علت آن دیگر توضیحی داده نشد.

هرچند این ادغام به عقیده برخی مقامات این وزارتخانه، اتفاق مبارکی بود اما آشفتگی در غرفه‌آرایی‌ها، چینش استان‌ها در هر سالن، پراکندگی و چندپاره شدن اجزا برخی استان‌ها و سنخیت نداشتن برخی محصولات با موضوع نمایشگاه، باعث شد برخی از متخصصان گردشگری و صنایع دستی و حتی بازدیدکنندگان، فضای آن را گیج‌کننده، درهم، آشفته و چیزی شبیه چندشنبه بازار توصیف کنند؛ فضایی که حتی نتوانست طرفداران صنایع دستی و گردشگری را از تصمیم تازه برای ادغام، راضی کند.

تبلیغات و اطلاع‌رسانی درباره این نمایشگاه که حداقل در حوزه گردشگری مهم‌ترین رویداد کشوری به حساب می‌آید، همانند دوره‌های گذشته در ضعیف‌ترین حالت ممکن صورت گرفت. تا چند کیلومتر آن‌طرف‌تر از محل نمایشگاه بین‌المللی تهران به سختی می‌شد یک بنر تبلیغاتی که سریع نظر مخاطب را جلب کند، پیدا کرد. خیابان جنوبی و جنوب غربی نمایشگاه بین‌المللی کامل در قُرق تبلیغات تورهای خارجی یک آژانس مسافرتی بود. ترافیک در خیابان‌های منتهی به نمایشگاه بین‌المللی تهران در در روزهای پایان هفته، این امید را می‌داد که بیشتر این خودروها راهی نمایشگاه صنایع دستی و گردشگری هستند اما ورودی‌های خلوت، حدیث دیگری را نَقل می‌کرد.

بیشتر بازدیدکننده‌ها از آنچه قرار بود در این نمایشگاه عرضه شود، اطلاعی نداشتند. خیلی‌ها از طریق شبکه‌های اجتماعی یا بخش‌های خبری تلویزیون در جریان این نمایشگاه قرار گرفته بودند و از روی علاقه، خود را به آن رساندند، شاید برای همین نمایشگاه در آغاز و خاتمه، خلوت‌ترین روزهای خود را سپری و تنها در تعطیلات پایان هفته ازدحامی از جمعیت را تجربه کرد.

برگزارکنندگان هم با علم به این‌که اجرا گروه‌های موسیقی هر سال با استقبال مواجه شده است، امسال هم از ریتم و نوا این گروه‌ها، درحالی که برخلاف دروه‌های پیشین از همراهی زنان محلی محروم شده بودند، استفاده کرد؛ تا بازدیدکننده‌های بیشتری را جذب کند، به طوری که برخی از غرفه‌داران می‌گفتند: نمایشگاه شاید شلوغ و پر بازدید بود اما کیفیت نداشت و بیشتر آن‌ها آمده بودند تا اجرای گروه‌های اقوام و موسیقی محلی را تماشا کنند و یک کاسه آش و یک سیخ کباب هم بخورند. این شکایت از ناحیه فروشندگان صنایع دستی که برای نخستین بار ادغام در نمایشگاه گردشگری را تجربه می‌کردند، بیشتر مطرح شد.

یکی از غرفه‌داران صنایع دستی می‌گفت: تحت تاثیر تبلیغ و تعریف دیگر هنرمندان استان به نمایشگاه تهران آمده اما در چهار روز، فروش خوبی نداشته است. بقیه هنرمندان به همین اندازه از فروش‌شان ناراضی بودند، درحالی‌که همیشه از نمایشگاه صنایع دستی تهران تعریف می‌کردند.

او که برای اجاره غرفه‌اش در نمایشگاه بین‌المللی تهران حدود یک‌ونیم میلیون تومان پرداخته بود، از برگزارکننده یا مجری نمایشگاه ناراضی بود و می‌گفت که حضور در تهران برای هنرمند صنایع دستی با این حجم فروش، گران تمام می‌شود. «مجری نمایشگاه، این یک و نیم میلیون تومان را برای اجاره غرفه، یک میز و صندلی گرفته و هیچ خدمات دیگری نداده است، به هر وسیله دیگری نیاز داشتیم حتی لامپ باید پول می‌دادیم و حتی روزهای نخست برای ورود به نمایشگاه باید بلیت می‌خریدیم».

غرفه‌هایی هم بودند که در سالن جا مناسبی داشتند و قیمت اجاره‌شان به بیش از چهار میلیون تومان می‌رسید، اجاره‌کنندگان این غرفه‌ها هم نسبت به سطح خدماتی که گرفته بودند، شکایت داشتند.

این نارضایتی از برگزارکننده و کیفیت بازدیدکنندگان وقتی بیشتر به چشم می‌آید که اغذیه‌فروشی‌ها هم با آن صف طولانی و استقبال‌کننده به جرگه ناراضیان نمایشگاه صنایع دستی و گردشگری بپیوندند. دختری که سوغات شیراز را می‌فروخت، می‌گفت، کارش شرکت در نمایشگاه‌های این چنینی است، هر جای تهران باشد شرکت می‌کند، اما نمایشگاه صنایع دستی و گردشگری جزو گران‌ترهایشان بوده است. او برای غرفه‌ای ۳۰ متری بیشتر از چهار و نیم میلیون تومان داده بود که با تعدادی سوغاتی فروش دیگر در آن حضور داشت، می‌گفت: درآمدی که به‌دست آوردیم، سر به سر با هزینه‌ای بود که پرداخت کردیم. مردم آمده بودند اما بیشتر گشت می‌زدند.

زنی میانسال از استان کرمانشاه هم ناراحت بود که بخش زیادی از روغن‌ها، شیره‌های خرما و سوغاتی‌هایی که به تهران آورده را باید به شهرش برگرداند. او فکر می‌کند اوضاع اقتصادی روی انگیزه و خرید مردم اثر گذاشته بود، می‌گفت: خیلی‌ها با ذوق می‌آمدند قیمت می‌پرسیدند، بعد لبخند می‌زندند و می‌رفتند. مردم قدرت خرید ندارند. سال‌های قبل این‌طور نبود، امسال بیشتر این صحنه‌ها را دیدم.

در این بین، غرفه‌دارانی هم بودند که با حمایت سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان در نمایشگاه شرکت کرده و در غرفه‌ای رایگان حضور داشتند، آن‌ها شاید راضی‌ترین شرکت‌کنندگان این نمایشگاه به حساب می‌آمدند، چون پولی نداده بودند، خسارتی هم متحمل نشده بودند یا رویابافی از بابت حضور پر سود در تهران نداشتند.

کیفیت پایین محصولات صنایع دستی، قیمت بالا، عرضه محصولات غیرصنایع دستی در غرفه‌ها یا آثار تلفیقی که صنایع دستی محسوب نمی‌شود، تفکیک نشدن غرفه‌های صنایع دستی از هتل، آژانس و ایجاد فضای تلفیقی و کمبود محصولات خلاق و متفاوت، از جمله انتقادهای وارده برخی کارشناسان صنایع دستی و بازدیدکنندگان بود. در چهار روز برپایی نمایشگاه، حضور ناظران، بازرسان و حتی متولیان صنایع دستی در نمایشگاه نیز کمرنگ بود. مشخص نبود معیار تعیین قیمت محصولات چه بود و چه کنترلی روی کیفیت محصولات صورت گرفته بود. از طرفی با وجود ادغام صنایع دستی در نمایشگاه گردشگری برخی از فعالان و کارشناسان این حوزه بر این عقیده بودند که صنایع دستی به حاشیه رانده شده و حتی کارگاه‌های آموزشی به آن اختصاص داده نشد.

یکی از کارشناسان صنایع دستی می‌گفت: خیلی خوب است که صنایع دستی و گردشگری کنار هم قرار گرفته‌اند شاید این باعث شود مثلا هتل‌ها و بومگردی‌ها از صنایع دستی اصیل بیشتر استفاده کنند یا دست‌کم با آن آشنا شوند، تا محصولات اصل و تقلبی را از یکدیگر تمییز دهند؛ اما آشفتگی در غرفه‌ها و سالن‌ها باعث می‌شد مشخص نباشد این نمایشگاه، صنایع دستی است یا گردشگری، همه چیز درهم عرضه شد، فیروزه‌تراشی کنار تجهیزات هتلی قرار گرفت، حتی دقت و توجه نشد چه محصولی در کنار چه خدمات گردشگری قرار داده شود.

ایسنا

بازدید از صفحه اول ارسال به دوستان نسخه چاپی خبرنامه

پنجره