gardeshban.ir

سامان توفیق، که سرپرستی مطالعات باستان­شناسی غار-دژ اسپهبدان را بر عهده داشته و بیش از یک دهه به اقدامات پژوهشی روی این محوطه ­ها مشغول است، با تاکید بر این‌که انفجارهای انجام شده در معادن منطقه‌ی سواد کوه مازندران، در حریم غار-دژ اسپهبد خورشید بوده است، می‌گوید: مجموعه‌ی اسپهبد خورشید محوطه‌ی وسیعی از تاق اسپهبدان، دژهای صخره‌ای، اشکفت­‌ها، قلاع پیرامونی و چندین محوطه مسکونی و گورستانِ باقی مانده از دوره‌های آهن تا ساسانی و حتی اسلامی را در خود دارد. اما متاسفانه شرکت‌های معدنی در عرصه و حرایم محوطه­ها و گورستان­های مذکور، اقدامات معدنی خود را انجام می‌دهند.

او با بیان این‌که اتفاق رخ داده در محوطه اصلی غار و حریم درجه دو غار- دژ اسپهبدان رخ داده، ادامه می‌دهد: از سوی دیگر با توجه به وجود چند غار- دژ اقماری، نقشه حریم و چشم‌انداز مشخصی برای آن درنظر گرفته شده است، که متاسفانه اقداماتی که توسط معدن‌کاران در این محوطه در حال انجام است، به این عرصه و حریم آسیب زیادی وارد می‌کند.

وی با اشاره به رانشی که بر اثر انفجار کوه توسط معدن‌کاران ایجاد شده، بیان می‌کند: به همین دلیل در حال حاضر دستور تخلیه‌ این منطقه را داده‌اند، همچنین به تازگی حدود نیم متر برف در این منطقه باریده است و از دیگر سو به دلیل شیوع ویروس کرونا، با تلاش مردم بومی، مبادی ورودی آن مناطق مسدود هستند. بنابراین با توجه به این‌که برای برآورد میزان تخریب، نیاز به حضور در منطقه و صعود به غار و بررسی محوطه با اعضای هیئت و تیم سنگ‌نوردی است، در حال حاضر امکان بررسی محوطه و برآورد خسارات وجود ندارد.

این دانش‌آموخته‌ دکترای باستان­ شناسی با تاکید بر این‌که رانش‌ها و هر گونه ارتعاش، لرزش و زمین‌لرزه­‌ها روی این محوطه به شدت تاثیرگذار است، بیان می کند: وزش باد شدید، نزولات جوی، رطوبت ناشی از جنس کارستی کوه‌ها و اقلیم سرد و نیمه خشک باعث فرسایش آثار، محوطه و سازه‌های چوبی به کار رفته در سازه‌ی غار-دژ اسپهبدان و دژهای صخره‌ای و قلاع اطراف آن شده است.

وی با اشاره به این‌که این محوطه­ها از قدمت زیادی برخوردارند، اضافه می‌کند: متاسفانه این محوطه سال‌هاست به حال خود رها شده و تا کنون به جز شناسایی و بررسی‌­های باستان‌شناسی (توفیق)، دیگر اقدامات میراث فرهنگی مانند حفاظتی، مرمت یا رسیدگی به این محوطه انجام نشده است.

او به معماری شکننده این محوطه اشاره می­کند که با وجود استحکام سازه‌های غار-دژ اسپهبدان در دوره‌های گذشته، پس از بازدید و بررسی­های میدانی تصاویر دهه ۸۰ با دهه ۹۰، سرعت تخریب این آثار در دهه گذشته به شدت افزایش پیدا کرده و این محوطه­ ها به صورت روزانه، با لرزش‌های انفجاری مواجه هستند.

سرپرستی مطالعات باستان­شناسی غار-دژ اسپهبدان اما درباره‌ی کاوش‌های انجام شده در این محوطه‌ی باستانی توضیح می‌دهد: در فصل نخست؛ علاوه بر «بررسی و مستندنگاری باستان‌شناسی» محوطه چندصد هکتاری غار-دژ اسپهبدان، بازنگری عرصه و حریم اثر و ارائه حریم پیشنهادی، آن انجام شد، در ادامه نیز «نقشه­برداری و برداشت پلان و نما از ساختار غار-دژ اسپهبدان» که غیرقابل دسترسی بود با استفاده از تجهیزات سنگ­نوردی و ایجاد کارگاه­های مُعلق روی دیواره و انتقال ابزار و دوربین­های نقشه­برداری به کارگاه‌ها انجام شد که در نهایت شناسایی و درک پلان اصلی و آنالیز ساختاری دژ را به دنبال داشت.

توفیق با بیان این‌که نتیجه‌ی اقدامات دو فصل متوالی پژوهشی در گزارش بررسی ومستندسازی غار-دژ اسپهبدخورشید در دو جلد به وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی داده شد، بیان کرد: پس از سه سال وقفه و فرصت‌سوزی، در سال جاری، اقدامات باستان­شناسی غار-دژ اسپهبدان از سر گرفته می‌شود تا در فصل سوم گمانه­زنی، در راستای ایجاد مسیر دسترسی و کاوش مدنظر تیم پژوهشی و مسئولان ذیربط  انجام شود.

این دانش‌آموخته‌ دکترا باستان‌شناسی با اشاره به آثار باستانی شناسایی شده در محدوده غار-دژ اسپهبدان و محدوده فعالیت شرکت‌های معدنی- شهرستان سواد کوه، بخش مرکزی، منطقه دوآّب توضیح می دهد: در این محوطه چهار اثر تاریخی شاخص وجود دارد، «دژِ طاق یا غار-دژ اسپهبدان» که امروزه با نام غار-دژ اسپهبد خورشید معرفی شده به شماره ثبتی ۷۸۳۹ در ۱۷ اسفند ۱۳۸۱ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید. «قلعه باج گیران» با نام قلعه «رواتسر» در ۲۴ اسفند ۱۳۸۳ با شماره‌ی ثبت ۱۱۵۳۴ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است. «دژ صخره‌ای طاق فرامرز» که مجموعه‌ای از تاق‌های طبیعی و دستکند با لاشه سنگ و ملات گچ و چوب است که حتی قابلیت مسکونی و دفاعی یافته است و توسط نگارنده شناسایی و پرونده ثبتی آن در سال ۱۳۹۴ به مسئولین ذی ربط ارائه شد. همچنین «دژ صخره­ای کیجا کرچال» که با نام غار کیجاکرچال در دهه ۴۰ توسط غارنوردان شناسایی شد، که در حین بررسی و نقشه­برداری از غار توسط اینجانب در دهه ۸۰؛ بقایای سنگ آسیاب و تکه‌ای فلز مفرغ از بدنه یک  ظرف بسیار فرسوده، که مربوط به دوران ساسانی بود، به دست آمد.