نوار کورونی؛طبیعتی بی نظیر در مرز روسیه و لیتوانی/عکس

نوار کورونی (Curonian Spit)، باریکه‌ای است که در امتداد سواحل دریای بالتیک قرار دارد و بخش‌هایی از روسیه و لیتوانی را در برمی‌گیرد.

کد خبر: ۴۱۱۳۱

تاریخ انتشار : چهارشنبه ۱۹ خرداد ۱۴۰۰-1400 March 19

گردشبان (gardeshban.ir) :

طول این باریکه تماشایی به ۹۸ کیلومتر می‌رسد. نواره کورونی، تالابی به همین نام را از دریای بالتیک جدا می‌کند.

کورونی، نام قبیله‌ای کهن بود که پیش از استعمارگری‌های امپراتوری پروس، ساکنان این منطقه به شمار می‌آمدند.

نواره کورونی به‌دلیل تنوع زیستی غنی و منحصربه‌فرد خود، در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. با ما همراه شوید تا به اتفاق هم و با تور مجازی، در این مکان رویایی به گشت‌وگذار بپردازیم.

پهنای نواره کورونی از ۴۰۰ تا ۳,۸۰۰ متر متغیر است و اگر از منطقه «کالینگراد» محاسبه کنیم، مرز بین روسیه و لیتوانی در چهل‌ونهمین کیلومتر از این باریکه شنی واقع شده است. هر دو کشور لیتوانی و روسیه این منطقه را حفاظت‌شده قلمداد کرده‌اند.

حدود ۷۲ درصد از نواره کورونی را جنگل‌های انبوه در برگرفته است و بیش از ۶۰۰ گونه گیاهی در این جنگل‌ها یافت می‌شود.

گونه‌های جانوری این منطقه نیز به ۲۹۶ نوع می‌رسد که شامل گوزن‌ها، گرازهای وحشی، روباه و ... می‌شود؛ اما نواره کورونی بیشتر به‌خاطر تنوع پرندگانش مشهور است‌‌‌. این منطقه، گذرگاهی برای مهاجرت پرندگان از مناطق شمالی در فصل سرما است و بیش یک میلیون پرنده برفراز این منطقه پرواز می‌کنند‌.

۱۰۲ گونه پرنده نیز در این منطقه به‌صورت دائمی لانه دارند و به همین خاطر است که برای نواره کورونی، نام غیررسمی «پل پرنده» را نیز برگزیده‌اند. جالب است بدانید که قدیمی‌ترین ایستگاه پرنده‌شناسی جهان نیز سال ۱۹۰۱ در این منطقه تاسیس شده است.

هر دو سوی نواره کورونی را سواحل ماسه‌ای دل‌انگیز پوشش داده‌اند و به شما این فرصت را می‌دهند که در آب‌های شور دریای بالتیک یا آب شیرین تالاب کورونی شنا کنید.

به‌دلیل منطقه جغرافیایی متفاوت، فصل گردشگری در این منطقه بسیار کوتاه است؛ اما بین ماه‌های مه و نوامبر می‌توانید از طبیعت بی‌نظیر این منطقه لذت ببرید؛ همچنین پایگاه‌های گردشگری متنوعی در این منطقه به‌وجود آمده‌اند.

نواره کورونی در معرض نابودی قرار دارد

متاسفانه منطقه گردشگری کورونی در معرض آسیب‌های فراوان قرار دارد. تا پیش از پایان جنگل‌زدایی‌های قرن نوزدهم، این منطقه تا آستانه نابودی پیش رفت.

توده‌های شنی به‌وجود آمده باعث از بین رفتن مسیرهای ارتباطی و اختلال در کشتی‌رانی در‌ این منطقه شد.

دولت پروس که آن موقع زمام‌دار این منطقه بود، برای جلوگیری از افرایش بیابان‌زایی، اقدام‌هایی چون سنگ‌فرش کردن معابر و ایجاد صخره‌های مصنوعی را در دستور کار قرار داد.

اقدامات حفاظتی از این جزیره، امروزه نیز ادامه یافته‌اند؛ اما به‌نظر می‌رسد که طبیعت همیشه یک گام جلوتر است. موج‌های خروشان دریا، تپه‌های شنی را در خود حل می‌کنند و فرو می‌برند و وزش بادهای شدید، پوشش گیاهی این منطقه را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.