gardeshban.ir

قدم زدن در  بوینس آیرس  تفریح خوبی است، زیرا شما می‌توانید زندگی ساکنان و  سنت های مردم آرژانتین  را تجربه کنید. خیابان‌های این شهر به‌راستی ارزش دیدن دارند. این خیابان‌ها ویژگی‌های منحصربه‌فردی داشته و هرکدام از آن‌ها به یک نوع گردشگران را شگفت‌زده می‌کنند.

این مقاله به سراغ دیدنی‌ترین خیابان‌های بوینس آیرس رفته است.

خیابان دفنسا

بیایید به محله سن تلمو (San Telmo) و یکی از شاهراه‌های نمادین آن بروید. اگرچه خیابان دفِنسا (Defensa) به معنی دفاع از میدان پلازا دِ مایو (Plaza de Mayo) آغاز می‌شود و تا پارک لزاما (Lezama) ادامه می‌یابد، اما تمرکز اصلی ما بر بخش میان خیابان بلگرانو و سن خوان است. این نام تصادفی نیست و به سال ۱۸۴۹ و زمانی بازمی‌گردد که بوینس آیرس علیه تهاجم بریتانیا بین سال‌های ۱۸۰۶ تا ۱۸۰۷ مقاومت کرد.

دفنسا علاوه بر معماری شگفت‌انگیز خود با جزئیات سبک استعماری همراه با برخی از ساختمان‌های مدرن، به خاطر سنگ‌فرش‌های آن نیز مشهور است. این سنگ‌فرش‌ها حسی متمایز به شما می‌دهند و به هنگام عبور وسایل نقلیه از روی آن‌ها صدایی خاص تولید می‌کنند.

توصیه اکید می‌کنیم که هرگز به هنگام قدم زدن در این خیابان کفش پاشنه‌بلند نپوشید. می‌توان در این خیابان برخی از خانه‌های قدیمی برجای‌مانده از سال‌های دور را تماشا کرد. این خانه‌ها حالا محل فروش سوغاتی شده‌اند.

صومعه‌ی سانتو دومنیگو نیز در تقاطع خیابان دفنسا و بلگرانو ساخته شده است. به‌علاوه کلیسای نوسترا سنیورا دل روساریو (Nuestra Señora del Rosario) نیز در این خیابان قرار دارد. مقبره‌ی قهرمان ملی  آرژانتین ، مانوئل بلگرانو نیز در این کلیسا به چشم می‌خورد.

بازار بزرگ سن تلمو نیز پس از خیابان فرعی ایندپندنسیا (Independencia) قرار دارد. این بازار به قرن نوزدهم میلادی تعلق داشته و کاملاً بازسازی شده است. بااین‌حال، این بازسازی لطمه‌ای به روح آن وارد نکرده است. سن تلمو محل فروش میوه، سبزیجات و گوشت برای خریدهای روزانه و همچنین وسایل چرمی و آنتیک است.

میدان دورگو (Dorrego) در این خیابان نیز به احاطه رقصندگان تانگو درآمده است. اگرچه این میدان کوچک است، اما همواره محلی برای نمایش مهارت‌های رقصندگان بوده است. این منطقه محلی ایده‌آل برای قدم زدن در شب به شمار می‌آید.

خیابان کورینتس

خیابان کوریِنتِس (Corrientes) در شب و روز دو چهره‌ی متفاوت دارد. نقطه‌ی کانونی بوینس آیرس در طول روز و از دوشنبه تا جمعه در نوع خود یک جاذبه محسوب می‌شود، زیرا در این منطقه اکثر دفاتر و بانک‌ها مستقر هستند و بسیاری از مردم در این خیابان کار می‌کنند. ترافیک در طول صبح و بعدازظهر کمی سنگین است، اما باید اعتراف کرد که این معضل بخشی از این مکان محسوب می‌شود. علیرغم همه این اتفاق‌ها، می‌توان عظمت این خیابان را تحسین کرد و به خرید در آن رفت.

با فرارسیدن شب، همه‌چیز تغییر می‌کند، گویی یک چوب جادویی این منطقه را چراغانی کرده است. کورینتس هرگز نمی‌خوابد. درحالی‌که یکی از لاین‌های این خیابان (حدفاصل خیابان کالائو و خیابان آزادی) از ساعت ۷ شب تا ۲ صبح به پیاده‌رو تبدیل می‌شود، چراغ‌ها و نئون‌های مربوط به نمایش‌های تئاتر سراسر کورینتس را روشن کرده‌اند. به همین خاطر است که این خیابان را شاهراه آرژانتین می‌نامند.

یک اتفاق مهم در بوینس آیرس این است که بسیاری از کتاب‌فروشی‌های این خیابان، تا دیروقت باز هستند، بنابراین جاذبه‌های فرهنگی تا پاسی از شب ادامه دارند و می‌توان آثار قدیمی اما کاملاً سالم و زیبا را در کورینتس پیدا کرد.

اگر گرسنه شدید، طیف وسیعی از گزینه‌های خوراکی در کورینتس وجود دارد. البته که پیتزا محبوب‌ترین آن‌ها است. فرقی نمی‌کند که پیتزای شما در فرهای سنگی یا گلی با پنیر فراوان موزارلا درست شود، خیابان کورینتس به خاطر داشتن بهترین پیتزافروشی‌های شهر به خود می‌بالد.

خیابان ۹ جولای

عرض ۱۴۰ متری این خیابان، باعث شهرت آن شده و ۹ جولای را تبدیل به عریض‌ترین خیابان جهان کرده است. این خیابان ۱۴ لاین دارد، درصورتی‌که اگر خیابان‌های موازی دیگر را هم به آن اضافه کنیم، تعداد لاین‌ها به ۲۰ می‌رسد. می‌توان در تقاطع‌ها از عرض این خیابان گذر کرد، هرچند تنها برخی افراد که به دنبال به چالش کشیدن زمان هستند، گاهی اوقات این کار را انجام می‌دهند. خیابان ۹ جولای از خیابان سن خوان آغاز شده و تا خیابان لیبرتادور ادامه دارد، اگرچه تقاطع خیابان کورینتس جذاب‌ترین بخش این خیابان است.

در قلب میدان جمهوری، یک ستون هرمی شکل به ارتفاع ۶۶ متر قرار دارد. اینجا مکان مهمی برای توریست‌هایی است که خواهان خرید یک کارت‌پستال از بوینس آیرس هستند.

در سال ۲۰۱۳، اتوبوس‌های برقی پا به این خیابان گذاشتند و ۴ لاین از ۹ جولای را به خود اختصاص دادند. این سامانه کمک می‌کند که ترافیک خیابان ۹ جولای کاهش یابد، بنابراین مسافران می‌توانند راحت‌تر در شهر جابجا شوند.

دیگر جاذبه‌ی مهم خیابان ۹ جولای، پوشش گیاهی بومی در سراسر خیابان است. در ماه نوامبر درختان جوال‌دوز شکوفه می‌زنند و گل‌های آبی مایل به ارغوانی زیبا را به نمایش می‌گذارند.

روکه ساینز پنیا

خیابان روکه ساینز پنیا (Roque Sáenz Peña) از تقاطع خیابان سن مارتین و محل قرارگیری کلیسای جامع متروپولیتن و بانک سابق آرژانتین-اوروگوئه آغاز می‌شود. ساختمان این بانک دارای ۸ طبقه روی زمین و ۲ طبقه در زیر زمین است و با یک گنبد همراه با فانوسی به ارتفاع ۵۶ متر، در این خیابان می‌درخشد. ساختمان حالا محل وزارت مدرن سازی است و اخیراً بازسازی شده است.

این خیابان دارای ساختمان‌هایی با ارتفاع ۶۷.۵ متر است که نشان می‌دهد روکه ساینز پنیا با طرح و برنامه‌ریزی مخصوص ساخته شده است. معماری فرانسوی در برخی از این ساختمان‌ها دیده می‌شود و این موضوع تصادفی نیست، زیرا بوینس آیرس می‌خواست شبیه به یک شهر اروپایی شود. این خیابان در سال‌های طلایی خود از نظر اقتصادی و اجتماعی بسیار مهم بود.

بانک‌ها، مؤسسات مالی و بیمه‌ها در این خیابان تأسیس شده بودند و اکثر شرکت‌های موجود در آن با مسائل مالی ارتباط داشتند. برخی از ساختمان‌ها همچنان به فعالیت اصلی خود ادامه می‌دهند و برخی دیگر به نهادهای دولتی و هتل‌ها تعلق دارند و فعالیت‌های دیگری می‌کنند. بااین‌حال همه‌ی آن‌ها چهره‌ی اصیل خود را حفظ کرده‌اند.

خیابان آرتیگاس

محله‌ی راسون بهشت کوچکی در مرکز شهر بوینس آیرس است. این محله در میان سه خیابان تینوگاستا (Tinogasta)، زامودیو‌ (Zamudio) و سن مارتین (San Martín) که یک مثلث را شکل داده‌اند، قرار دارد. در این محله خانه‌های کم ارتفاع با سبک انگلیسی با درختان بلند احاطه شده‌اند.

اینجا محل سکونت خولیو کورتازار (Julio Cortázar) در یکی از گوشه‌های آن‌ها است. او در خیابان آرتیگاس، پلاک ۳۲۴۶ و در ساختمانی خاکستری‌رنگ و چهارطبقه زندگی می‌کرد. محل زندگی خولیو در طبقه سوم بود. حالا اینجا مکانی مهم برای دنبال کنندگان آثار وی است.

کورتازار بین سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۸۴ در این ساختمان زندگی کرد. حال و هوای محله راسون در چند داستان وی توصیف شده است. در مقابل، میدان کوچک کارلوس دلا پوا (Carlos de la Púa) قرار دارد که معمولاً بر روی کف آن خطوط مخصوص بازی لِی‌لِی، به‌عنوان نمادی برای احترام به این نویسنده، کشیده شده است. اینجا قلب محله است که نمایی ۳۶۰ درجه از محوطه‌ای کاملاً ساکت آن به شما می‌دهد.

خیابان بوئدو

خیابان بوئدو (Boedo)، حدفاصل خیابان سن خوان تا ایندپندنسیا، همواره محلی برای نمایش هنر، به‌خصوص رقص تانگو، بوده است. ساختمانی در این خیابان به نام هومرو مانزی (Homero Manzi)، بین تقاطع سن خوان و بوئدو، بخش مهمی از تاریخ رقص تانگو در این شهر محسوب می‌شود.

این کافه در سال ۱۹۲۷ باز شد و در سال ۱۹۸۱ به چنین نامی شهرت یافت. این گوشه از خیابان در دهه‌ی ۱۹۴۰ تبدیل به نمادی برای رقص تانگو شد. نوازندگان و نخبگان بزرگ در پشت میزهای خود در این کافه در کنار شاعر، سیاست‌مدار و فیلم‌ساز مشهور، هومرو مانزی، می‌نشستند.

وقتی‌که از داخل خیابان بوئدو از کنار خیابان کارلوس کالوو (Carlos Calvo) عبور می‌کنیم، با سالن نمایش نان و هنر (Pan y Arte) روبرو می‌شویم. اینجا مکانی است که می‌توان غذاهای مرسوم آرژانتینی سفارش داد و از یکی از نمایش‌های آن دیدن کرد.

خیابان ملیان

خیابان مشجر و سرسبز ملیان (Melián) مکان بسیار ایده‌آلی برای قدم زدن است. اهالی این منطقه معتقدند که این خیابان زیباترین خیابان بوینس آیرس محسوب می‌شود. آرامش خیابان، به‌خصوص در آخر هفته‌ها، یکی از نقاط قوت ملیان است. این خیابان با خانه‌های سبک انگلیسی و کف سنگ‌فرش، همیشه حال و هوایی متفاوت دارد.

به‌آرامی در این خیابان قدم بزنید و معماری آن را تحسین کنید. این خیابان به لطف درختان خود، محل خوبی برای قدم زدن در فصل تابستان است، زیرا دمای هوا به خاطر سایه درختان ۵ درجه کمتر از نقاط دیگر شهر است.

خیابان آلوآر

خیابان آلوِآر (Alvear) به‌عنوان بخشی از شکوه و جلال دوران اشرافیت آرژانتین شناخته می‌شود. می‌توان در این خیابان ساختمان‌هایی به سبک آکادمیک  فرانسه  نظیر دوخائو رزیدنس (Duhau Residence) یا کاخ آلزاگا اونزوئه (Álzaga Unzué) را یافت.

یکی از برترین ساختمان‌های این خیابان، هتل پنج ستاره آلوِآر است که می‌توان آن را به سبب معماری اروپایی باشکوه و دکوراسیون تلفیقی از سبک جدید و قدیم به‌راحتی تشخیص داد. آلوِآر همچنین میزبان مراکز خرید بلندمرتبه برای عاشقان خرید لباس، جواهرات، عطر و وسایل باکیفیت دیگر است.

خیابان آرویو

خیابان آرویو (Arroyo) از خونکال و اسمرالدا (Juncal and Esmeralda) آغاز شده و تا خیابان آلوآر ادامه دارد. این خیابان که در محله رتیرو (Retiro) واقع شده، تقریباً جهانی موازی در نزدیکی مرکز شهر بوینس آیرس است.

می‌توان در این خیابان، ساختمان‌های مهم سبک فرانسوی نظیر کاخ استروگامو (Estrugamou) را مشاهده کرد. در حیاط این کاخ نمونه‌ای برنزی از مجسمه‌ی بالدار پیروزی ساموتراس به چشم می‌خورد. برج میخانوویچ (Mihanovich) نیز در این خیابان قرار دارد که حالا در اختیار سفارت  برزیل  است.

آرویو همچنین شاهراهی برای گالری‌های هنری و فعالیت‌های فرهنگی در شهر است. این خیابان از رویدادهای مهمی چون «شب‌های گالری» میزبانی می‌کند. این رویداد هرساله برگزار شده و گالری‌ها و دیگر فضاهای هنری درهای خود را به روی عموم می‌گشایند.

خیابان سانتافه

خیابان سانتافه (Santa Fe) از خیابان فلوریدا در میدان سن مارتین آغاز شده و در هَنگ پاتریسیوس (Patricios) در محله‌ی پالرمو به اتمام می‌رسد. این خیابان یک مرکز خرید روباز است که می‌توان در آن اجناس باکیفیت متعدد، به‌خصوص بین خیابان‌های کالائو و ۹ جولای، را پیدا کرد. اما چیزی که همه به دنبال آن هستند، عمدتاً لباس و کفش است.

در گوشه‌ای از این خیابان ساختمانی وجود دارد که از سوی محلی‌ها و توریست‌ها مورد تحسین قرار می‌گیرد؛ انجمن هنری گرند اسپلندید (Grand Splendid). این ساختمان در سال ۱۸۶۰ ساخته شد و یکی از بزرگ‌ترین کتاب‌فروشی‌های زنجیره‌ای است که سینمای داخل آن به‌طور کامل بازسازی شده است. معماری این ساختمان ما را به یاد  خانه اپرای پاریس  می‌اندازد.

هزارتوی عظیم کتاب‌ها در ژانرهای مختلف، از کتاب‌های کلاسیک گرفته تا کتاب‌های جدید و مجلات، خوانندگان را در این جهان غرق می‌کند. در بخش قدیمی این ساختمان، یک کافه برای مطالعه کتاب در حین نوشیدن یک قهوه وجود دارد.

اونیدا د مایو

قدمت خیابان اَوِنیدا دِ مایو (Avenida de Mayo) یا خیابان ماه مه، به سال ۱۸۹۴ بازمی‌گردد. خیابان گرن ویا (Gran Vía) در  مادرید  منبع الهامی برای ساخت اونیدا د مایو بوده است. اینجا یکی از مهم‌ترین خیابان‌های شهر است و از برخی از ساختمان‌های نمادین بوینس آیرس نظیر لا اینموبیلیاریا (La Inmobiliaria) با گنبدهای قرمز آن میزبانی می‌کند.

بهتر است تا با دقت از هر ساختمان دیدن کنید تا جزئیات معماری هیچ‌کدام را از دست ندهید. چیزی که شما را در این خیابان شگفت‌زده می‌کند، سردر ورودی متروی خط A با معماری کاملاً قدیمی، اما سالم، است.

کاخ بارولو (Barolo) نیز در این خیابان قرار دارد و تا سال ۱۹۳۵ بزرگ‌ترین ساختمان شهر بود. اگرچه این بنا حالا یک مکان اداری است، اما زاده‌ی تفکرات لوئیجی بارولو همچنان زنده است. گلخانه‌ی این ساختمان و همچنین معماری آن از کمدی الهی دانته الهام گرفته شده‌اند.

خیابان کامینیتو

آیا تابه‌حال یک موزه‌ی خیابانی دیده‌اید؟ می‌توانید در محله بوکا (Boca) این یک مورد را تجربه کنید. این خیابان کوچک مکانی دیدنی برای هر گردشگری است. به‌علاوه، کامینیتو (Caminito) یکی از محبوب‌ترین خیابان‌ها برای عکاسی است، زیرا داستان‌های زیادی برای گفتن دارد. کامینیتو با خانه‌های رنگارنگ و کف سنگ‌فرش تنها ۱۵۰ متر طول دارد و شما را به گذشته‌های بوینس آیرس می‌برد.

این بخش از خیابان به مسیر خط آهنی اختصاص داشت که تا سال ۱۹۲۸ به اِنسِنادا (Ensenada) می‌رفت. وقتی‌که این مسیر ریلی بسته شد، خیابان تبدیل به کوچه‌ای متروکه شد. در سال ۱۹۵۰ و به ابتکار هنرمند محلی، بنیتو کینکِلا مارتین و همسایگان، این خیابان تبدیل به یک موزه‌ی خیابانی برای نمایش آثار دیگر هنرمندان شد.

در حال حاضر، می‌توان در کنار تماشای آثار هنری در کامینیتو، از اجراهای رقص تانگو و طعم کباب‌های اصیل آرژانتینی در رستوران نزدیک خیابان لذت برد.

خیابان آلیسیا مورئو د خوستو

پوئرتو مادرو (Puerto Madero) جدیدترین و به‌روزترین محله در شهر بوینس آیرس است. این محله به خاطر ساختمان‌های آن و آرامش منطقه، علیرغم نزدیکی به مرکز شهر، معروف است. می‌توان پوئرتو مادرو را به‌عنوان جهانی موازی توصیف کرد.

نام خیابان‌ها و کوچه‌های این محله با نام زنان برجسته‌ی کشور گره خورده است و یکی از این خیابان‌های مهم، آلیسیا مورئو دِ خوستو (Alicia Moreau de Justo) نام دارد. در اطراف این خیابان، بندرهای قدیمی به چشم می‌خورند. تمام ساختمان‌های این خیابان مورد مرمت قرار گرفته و عمدتاً از سوی رستوران‌ها خریداری شده‌اند. بااین‌حال دفاتر اداری متعددی چون دفتر گوگل و دانشگاه کاتولیک آرژانتین در این خیابان مستقر هستند.

می‌توان در خیابان یا در کنار رودخانه قدم زد. قدم زدن در کنار رودخانه در فصل تابستان برای حس نسیم آرام و خنک و لذت بردن از پیاده‌روی در فضایی با نمایی کاملاً باز به شما توصیه می‌شود.

یکی از مکان‌های مهم این خیابان، موزه‌ی کشتی سارمینتو فریگِیت (Sarmiento Frigate) است که هرروزه از ساعت ۱۰ صبح تا ۷ شب از عموم میزبانی می‌کند. چند قدم آن‌طرف‌تر، «پل زنان» قرار دارد که یک زوج در حال رقص تانگو را به نمایش می‌گذارد. این اولین اثر از معمار اسپانیایی، سانتیاگو کالاتراوا، در آمریکای لاتین است.

این پل عابر پیاده یکی از بزرگ‌ترین پل‌های جهان با مکانیسم جمع‌شوندگی است و به‌گونه‌ای طراحی شده تا به کشتی‌های عبوری، اجازه‌ی حرکت از زیر آن را بدهد.

خیابان لیبرتادور

خیابان لیبرتادور (Libertador) یا منجی از محله‌ی رتیرو آغاز شده و تا خیابان لئاندرو آلم (Leandro Alem) ادامه دارد. این خیابان به طول ۳۵ کیلومتر از میان محله‌های پالرمو، رکولتا (Recoleta)، بلگرانو (Belgrano) و نونیِز (Núñez) عبور می‌کند و به‌طرف شمال بوینس آیرس ادامه می‌یابد تا در سن فرناندو به پایان برسد.

یکی از جذاب‌ترین بخش‌های لیبرتادور، بین خیابان سارمینتو (Sarmiento) و خیابان پوئرِدون (Pueyrredón) قرار دارد. موزه‌ی ملی هنرهای زیبا در این حدفاصل قرار داشته و محلی برای تماشای کلکسیون‌های هنر آرژانتینی، ماقبل اسپانیولی و هنر استعماری آمریکایی در کنار دیگر نمایشگاه‌های دائمی است.

موزه‌ی هنرهای تزئینی نیز در خیابان لیبرتادور قرار دارد و میزبان کلکسیون‌های هنر مجسمه‌سازی، نقاشی، پرده‌های منقوش، ادوات نظامی، کتاب، سرامیک، مبلمان و مینیاتورهای عمدتاً اروپایی و شرقی متعلق به قرون شانزدهم تا بیستم میلادی است. در این موزه نیز نمایشگاه‌های دائمی و موقتی نیز برگزار می‌شود.

پارک موسوم به سوم فوریه در این خیابان نیز مکان ایده‌آلی برای فعالیت‌های ورزشی در فضای باز نظیر پیاده‌روی، دوومیدانی، دوچرخه‌سواری و پهن کردن بساط پیک‌نیک است. این پارک دو دریاچه دارد که می‌توان با قایق و دوچرخه آبی در آن گشت زد. بااین‌حال، جاذبه‌ی اصلی این پارک، افلاک نمای آن به نام گالیله با ساختمانی عظیم و شبیه به سیاره‌ی زحل است.