gardeshban.ir

اندرو هامفریز مؤلف اثرات «بر روی نیل: در عصر طلایی سفر» و «هتل‌های بزرگ مصر: در عصر طلایی سفر» می‌گوید: «همیشه تعدادی مسافر بی‌باک وجود داشته‌اند.اما پس ‌از انتشار یک اثر تشریحی کامل درباره این کشور توسط دانشمندان و هنرمندانی که هنگام حمله به مصر در سال 1798 همراه ناپلئون بودند، این مسافرت‌ها ثبات بیشتری پیدا کردند. به‌ویژه از دهه 80 قرن نوزدهم میلادی، تعداد بازدیدکنندگان کشور مصر ناگهان بالا رفت و این کشور برای گردشگرانی که تمام اروپا را گشته بودند و به دنبال مکان شیک دیگری بودند، به یک مقصد محبوب گردشگری تبدیل شد.»

یکی از نتایج محبوبیت یافتن مصر ازنظر گردشگری به‌ویژه در اروپا این بود که هتل‌های شیک و باکلاسی در دو طرف رود نیل پدیدار شدند؛ این‌ها حقیقتاً قصرهایی بودند که خواسته‌ها و سلایق مسافران دوره ویکتوریایی را برآورده می‌ساختند.

هامفریز توضیح می‌دهد: «ازآنجایی‌که در آن دوره فقط ثروتمندان می‌توانستند سفر کنند، این هتل‌ها تقریبا شبیه به کلوپ‌های اختصاصی بودند که افرادی با طبقه اجتماعی و نسبت فامیلی مشابه در آن همدیگر را ملاقات می‌کردند و شهر و مکان ملاقات تنها به دیدارهای ایشان رنگ و بویی تازه می‌بخشید.»

این هتل‌ها را خود اروپایی‌ها و یا شاید هم‌وطنان مسافران هر کشور اداره می‌کردند.

فرانسوی‌ها در هتل‌هایی که توسط فرانسوی‌ها اداره می‌شدند می‌ماندند، انگلیسی‌ها هتل‌هایی با مدیران انگلیسی را انتخاب می‌کردند و غیره؛ و این باعث می‌شد در کشوری که بسیار غریب و دورافتاده بود، این مسافران کمی احساس امنیت و آرامش کنند.

هامفریز می‌گوید: «مهمانان هتل‌ها از روی بالکن‌ها و تراس‌های امن آن، زندگی افراد بومی را تماشا می‌کردند، درحالی‌که یک گروه نوازنده نیز در کنار آن‌ها موسیقی می‌نواختند». موقعیت هتل‌ها نیز به‌طور استراتژیک برگزیده شده بود: کنار رود نیل، ساحل دریای مدیترانه، نزدیک به اهرام مصر یا معابد باستانی تا از موقعیت تاریخی و نماهای رؤیایی مصر نهایت بهره را ببرند.

تعداد زیادی از اقامتگاه‌های مربوط به دوره ویکتوریایی و ادواردی به‌جای آنکه تخریب شوند و ساختمانی امروزی‌تر جای آن‌ها را بگیرد تا قرن بیست و یکم دوام آوردند و کم‌کم به شکل هتل‌هایی مدرن بازسازی شدند و این هتل‌ها اکنون تعدادی از جذاب‌ترین و رمانتیک‌ترین اقامتگاه‌های مصر به شمار می‌روند.