به هر جای دنیا که سفر کنید، فرقی نمیکند. به احتمال زیاد اولین نقطهای که بعد از ورود به فرودگاه مقصد دنبال آن خواهید گشت، هتل محل اقامتتان است. در واقع اولین نقطهای از یک شهر که بعد از فرودگاه در ذهن شما ثبت میشود، احتمالا هتلها هستند. پس چه بهتر اگر جایی که انتخاب میکنیم، از هر نظر بهترین باشد. هتلهایی که شاید برایمان گران تمام شوند، اما خاطرهای خوش را در ذهنمان رقم خواهند زد.
در کناره ساحل دریاچه کلایر (Clair) و در میان طبیعت بکر و بینظیر سرزمین تاسمانی، ساختمانی نایاب و صنعتی که در سال ۱۹۳۰ به عنوان یک نیروگاه هیدروالکتریک تأسیس شده است، قرار دارد. طراحان در این معماری سعی کردهاند که راحتی ساده و همچنین به دور از تجملگرایی را به ساکنان القا نمایند. نمای بیرونی این بنا، از بتن ساخته شده است تا توانایی مقابله با آب و هوای ناپایدار و سخت تاسمانی را داشته باشد. خزهها و گلسنگهایی که از سالها پیش روی سنگهای این بنا وجود داشتهاند، همچنان تازه و شاداب به نظر میرسند. پنجرههای بزرگ این بنا به شما امکان نظاره کردن مناظر زیبای حاشیه دریاچه را فراهم میکنند. معماری داخلی هتل پومپ هاوس با استفاده از گراینت صورت گرفته و برای روشنایی از لوسترهای بزرگ قدیمی کمک گرفته شده است. همچنین برای دید بهتر به دریاچه شما میتوانید از اتاقهای طبقه بالا استفاده کنید.
لابی هتل بروکلین، سرسبزی خاصی دارد. از جمله، دیوار سبزی به ارتفاع هشت متر که پوشیده از سرخس و انجیر است. مصالح و سازههای این هتل به صورت کامل دوباره بازسازی شده است و نکته جالبی که برای تأمین برق این هتل وجود دارد استفاده از موتورهای بادی برای تأمین الکتریسیته هتل است. محل قرارگیری و دید پنجرهها به سمت پل بروکلین و افق منهتن است. طبیعت مصنوعی ساخته شده در هتل، مبلهای دست دوخت به همراه چرمهای بازسازی شده،، محیطی زیبا و مخصوص عکاسی خلق میکند. بااینکه از طبیعت دور و در داخل بروکلین، شهر صنعتی هستید، میتوانید از طبیعت لذت ببرید. رد پای طبیعت و محیطزیست دوستی سازندگان این هتل در روشنایی و شکل لامپهایی که بهصورت قارچ و الگوریتم رشد آنها، ساختهشدهاند نیز مشاهده میشود.
دو تن از طراحان معماری داخلی هتل ادن لاک از نیویورک هستند و تصمیم گرفتند برای جذابیت بصری بیشتر، ۷۲ اتاق از هتل را تبدیل به یک منظره عکاسی مخصوص اینستاگرام و شبکههای اجتماعی کنند. این معماری امروزه به معماری مدرن هتلها معروف شده است. ویژگی اتاقهایی که به استودیوهتل شهرت یافتهاند، کمی کوچکتر از یک استودیو عکاسی و بزرگتر از یک اتاق تکنفره است که در این هتل با استفاده از میزهای سنگی، کاشیهای دستساز و آباژورهای رنگی ساخته شده است. بر اساس روشنایی روز در اسکاتلند، نور داخل لابی و اتاقها روشن و گرم هستند و بیشتر نور اتاقها توسط پنجرهها تأمین میشود.
انبار ذخیره ادویه قرن نوزدهمی کنار رودخانه سنگاپور، امروزه با حفظ معماری صنعتی تغییر کارایی داده و تبدیل به هتل انبار شده است. این هتل ابتدا در جای دیگری با ۳۷ اتاق قرار داشت، ولی چند سال است که با جابجایی کامل، به این انبار منتقل شده است. میزهای و وسایل داخلی از خردهفروشهای اطراف انبار که زمانی به آنها فروخته شده بودند، خریداری و دوباره در همان محل نصب شدند. از جمله این وسایل میزهای مشتری، فندک، فرشها، فلاکس و لیوانها هستند که قبلا توسط کارگران در این انبار استفاده میشدند. معماری داخلی دیوارهای آجری، پنجرهها و دودکشها همگی به زمانی برگشتهاند که از آنجا پر از ادویه بود. لابی هتل با الهام گرفته از معماری خانههای قدیمی به شکل جذابی طراحی شده و در کنار هتل، رستورانی به همراه یک استخر صورتی رنگ برای زندگی شهروندان قرن بیست و یکم آماده شده است.
با وجود رودی که شهر پست را به دونیم کرده است، همیشه طراوت و شادابی بر این شهر حاکم است. ازاینرو، شادابی و سرزندگی پست را با بودا مقایسه میکنند. هتل برودی در ابتدا توسط چند دوست هنرمند در یکی از خیابانهای بوداپست به نام برودی راهاندازی شد. با گذشت ربع قرن از قدمت این هتل، جذابیت معماری داخلی قدیمی یا عادی نشده است. هتل یا به عبارت بهتر بوتیک پنهان، یک رستوران شیک با دیوارههای پوشیده از آثار ادبی، صندلیهای چوبی و نور ملایم روی آنها است. افراد خاصی در این هتل عضو و به عنوان مهمانهای همیشگی در رستوران حاضر هستند. آثار هنری روی دیوار شامل نامههای دستنویس، کاور صفحههای موزیک، پوسترهای کنسرت است. درهای این مجموعه هم توسط گرافیستهای بوداپستی، مهمان گرافیتی شدهاند.
هتل هنرمندان در فاصله مناسبی از مناطق گردشگری لندن و انگلیس قرار دارد. شمار اتاقها به ده عدد میرسد که همگی مجهز به امکانات رفاهی لوکس از جمله وان، جکوزی، مبلمان سلطنتی و معماری مجلل داخلی هستند. هتل در ابتدا محلی برای نمایش آثار هنری بود. این نمایشگاه توسط توماس کوبیتت طراحی شده بود و توسط زوج خوشذوقی خریداری و تغییر کارایی به هتلی مخصوص اقامت هنرمندان و هنر دوستان شد. آثار هنری از آلدریچ، کلارک، میلر و سایر نقاشان انگلیسی از دیوارهای هتل اویزان شدهاند که جزئی از همین هتل هستند و غیرقابل فروش هستند.
هتل کاسا در منطقه تازهساخت و امروزی بارسلونا به نام Dreta de l’Eixample ساخته شده است. طراحی داخلی هتل بینالمللی ترکیبی از مدرنیته با حفظ اصالت کلاسیک و قدیمی بنا است. طراح و معمار اسپانیایی اینس میرو سانس (Inés Miró-Sans) پس از همکاری با گروه هتل یخ (the Ace Hotel) در نیویورک به همراه کوله باری از تجربه معماری نیویورکی به زادگاهش برگشت و شروع به ساختن هتلی با ترکیب کردن روحیه پیشرفته نیویورکی و اصالت اسپانیایی کرد. ویژگیهای قرن نوزدهمی ساختمان از جمله موزاییکهای کلاسیک کاتالانی در بنا حفظ شدهاند و فضای داخلی ترکیبی از جذابیت مدیترانهای و مدرنیته است.
هتل کتاماما در ساحل جنوبی بالی قرار دارد. ویژگی که معماری این هتل را خاص کرده، استفاده از وسایل دستساز محلی در کل سازه و وسایل داخلی است. هتل شامل ۵۸ اتاق است. مالک اصلی هتل معمار اهل بالی آندره ماتین است، از جمله وسایل دستساز میتوان به آجرهای ساخته شده در روستاهای کنار هتل، مبلمان ساخته شده بهوسیله بومیان و میزهای کندهکاریشده که از چوبهای محلی ساختهشدهاند، اشاره کرد. سفر به بالی و اقامت در هتلی که توانسته است جذابیتهای محلی را زنده نگاه دارد، میتواند جالب باشد.
اغلب هتلها با ساختمانهای قدیمی از جمله هتل پناهگاه مادر در گذر زمان تجدید ساخت و تغییر ساختار دادهاند. هتل پناهگاه مادر دارای ۵۵ اتاق است که همانند هتل هنرمندان برای استقبال از هنرمندان و نوازندگان ساخته شده است. مالک هتل، معمار فلیت اپتارک است که نخستین بار ایده طراحی هتل خودش را در پاریس و سپس در بلگراد پیاده کرده است. این هتلها همگی دارای ویژگیهای مشترکی هستند از جمله، تابلوهای رنگی، مبلمان کلاسیک و قدیمی به همراه مصالحی که بهصورت کلاسیک در معماری استفاده شدهاند.
از سال ۲۰۱۰، علاقهمندان به معماری به شمال جنگلهای قطب شمال سفر میکنند تا بتوانند از ساخته دست کنت لیندوال و همسرش دیدن کنند. بر اساس فیلم عاشقان درخت، این زن و شوهر تصمیم به ساختن خانههایی روی درخت برای عاشقان طبیعت و زندگی در میان درختان گرفتند. هماکنون و با گذشت چندین سال اشکال گوناگونی از اتاقهای معلق روی درختان ساخته شده است. خانهها همگی در ارتفاع شش متری بالای زمین ساخته شدهاند. تنها مشکل بزرگی که طراحان در تکمیل پروژه باید با آن دست و پنجه نرم میکردند، دوری از شهر و کمبود امکانات رفاهی بود که راهحلهایی همانند کار کردن توالتها با برق یا تأمین آب آشامیدنی توسط خود مجموعه اندیشیده شد.