گردشبان (gardeshban.ir) : دشت سیلاخور با قریب به ۷۰ هزار هکتار مساحت وسیع ترین دشت این استان است . این دشت وسیع که بیشتر مساحت شهرستانهای بروجرد و دورود و شهرستان نهاوند و بخش هایی از شهرستان ملایر و شهرستان الیگودرز را دربرمیگیرد، از قطبهای کشاورزی و باغداری منطقه هم بهشمار میرود.
آثار به دست آمده از مناطقی چون تپه قلا رمیان (قلعه رومیان) در سهکیلومتری جنوب بروجرد و دیگر تپهها و گورستانهای تاریخی، سکونت بشر را از دستکم ۵۰۰۰ سال پیش در این ناحیه مسجل میکند.
سیلاخور و بروجرد در طول تاریخ جنگهای زیادی را به خود دیده و بارها مورد هجوم قرار گرفتهاست. جنگ نهاوند از امثال ان . بنابر آثار موجود اسکندر، اعراب، مغولها، تیمور و افغانها هجومهای گسترده و ویرانگری به این ناحیه داشتهاند.
سربازان سیلاخوری همواره به شجاعت و جنگاوری معروف بودهاند و پادشاهان قدیم حساب مخصوصی روی سپاهیان سیلاخوری خود باز میکردهاند.
در زبان لری ((سیلا)) به معنی ((سوراخ)) و ((خور)) به معنی ((خورده شده)) که اهالی دشت سیلاخور به این باورند که زلزله ایی در گذشته در این دشت به وقوع پیوسته که زمین سوراخ و چند روستا بلعیده شدند و نام سیلاخور((سوراخ خور)) بر ان نهاده اند.
با توجه به زلزله خیز بودن این دشت به سوراخ خور سیلاخور نزدیکی بیشتری دارد. نیز عده ای عقیده دارند کلمهٔ سیلاخور کوتاهشدهٔ سیلاب خور است که نشان میدهد از گذشتههای دور سیلاب مشکل عمدهای در منطقه بودهاست.
به دلیل رسوب گذاری و فرسایش های کناره ای ناشی از طغیان رودخانه سیلاخور در سال ۱۳۸۰ با پیگیری مهندس عبدالمحمد نظام الاسلامی رودخانه سیلاخور لایروبی شد. یکی از شدیدترین زلزلههای ایران به بزرگای ۷٫۴ ریشتر در سال ۱۲۸۸ قمری در سیلاخور روی دادهاست.
وضعیت جغرافیایی
دشت سیلاخور به دو بخش تقسیم میشود:
سیلاخور بالا
سیلاخور بالا از بخش سامن در شهرستان ملایر و بخش خزل در نهاوند شروع شده و تا حوالی شهر بروجرد ادامه مییابد. روستاهای این منطقه همگی آباد و پرجمعیتاند و تفریحگاههای قدیمی مردم بروجرد مانند ییلاقهای تاک درخت، دهکده ونایی، و خشتیانک همگی در این بخش هستند. از تفرجگاه های نهاوند میتوان به سراب گاماسیاب و گیان و فارسبان اشاره نمود. محصول عمدهٔ آن انگور و میوههای مختلف است. کوههای مهم منطقه شامل قلههای بلند کوه گرین در غرب که کانون دائمی آب منطقهٔ بروجرد و نهاوند است و نیز کوههای کمارتفاعتر یزدگرد در شرق بروجرد میشود. بیشتر مردم منطقه لری گویش بروجردی دارند، ولی در بعضی از روستاهای غربی گویش مردمان بیشتر لری لکی (لرستانی) است. هوای آن سردتر از سیلاخور سفلی است و میوههایش دیرتر میرسند. جادهٔ بروجرد ـ ملایر و نیز جادهٔ بروجرد ـ نهاوند و نهاوند – کنگاور از این ناحیه میگذرد. بخشی از سیلاخور بالا با نام چال گودرزی شناخته می شود.
دشت سیلاخور
سیلاخور پایین
بخشی از دشت سیلاخور است که از شهر بروجرد شروع شده و در جهت جنوب شرقی تا الیگودرز پیش میرود. بهدلیل وجود آب فراوان، خاک خوب و زمین هموار این منطقه از کشاورزی پررونقی برخوردار است. مهمترین کوههای منطقه عبارتاند از کوه شاهنشین در غرب و تپههای گنبدیشکل در شرق.
مردم روستاهای منطقه آمیزهای از تیرههای مختلفاند. محصولات عمدهٔ کشاورزی شامل گندم، جو، برنج و حبوبات مختلف است. دامپروری نیز در کوههای غرب منطقه رواج فراوان دارد.
باغهای بزرگ منطقه بیشتر در حاشیهٔ غرب و جنوب شهر بروجرد پراکندهاند که گسترش بیرویهٔ شهر بسیاری از آنها را به نابودی کشاندهاست.
از دیگر مراکز مهم باغداری میتوان به روستای منطقه گلدشت و فیال و خایان و مروک اشاره کرد. سیب، به، گردو، بادام، آلو، زردآلو و انگور از محصولات مهم باغی سیلاخور پایین هستند.
رود تیره که شاخههای خود را از غرب و شمال شهر بروجرد دریافت میکند سراسر سیلاخور پایین را مینوردد و در دورود با دریافت شاخهای از سمت الیگودرز به نام مار بره و رودخانه سزار و بعد دز را تشکیل میدهد.
بارندگیهای شدید هر ساله در بخشهای جنوبی سیلاخور موجب سیلابهای شدید و آسیب دیدن زمینهای کشاورزی و روستاها میشود.
در سالهای اخیر بهعلت رونق کشاورزی چاههای عمیق فراوانی در این دشت حفر شده که بهعلت برداشتهای بیرویه و غیراصولی اکثر چشمهها و قناتهای این منطقه خشک شده و سطح آبهای زیرزمینی بهشدت دچار افت شده است، تا جایی که خیلی از چاههای عمیق نیز دچار کمآبی و بعضاً خشک شدهاند.
سد خاکی مروک وسد حوضیان الیگودرز نیز در این دشت احداث شدهاست . راه سراسری تهران ـ خوزستان از این ناحیه میگذرد. ارتفاع سیلاخور پایین از ۱۶۰۰ متر در شهر بروجرد تا ۱۴۰۰ متر در دورود و در الیگودرز تا ۲۱۰۰ متر متغیر است.
سیلاخور بر روی گسل سراسری زاگرس واقع شده و منطقهای زلزلهخیز است. از مناطق پرجمعیت سیلاخور پایین میتوان به بروجرد، دورود و چالانچولان و ازنا و الیگودرز اشاره نمود.