gardeshban.ir

«Condé Nast» چاپ نیویورک که یکی از پرتیراژترین نشریات گردشگری جهان به شمار می‌آید، در روزگاری که بسیاری از مرزها به روی گردشگران بسته شده، فهرستی از ۱۹ مکان مقدس جهان شامل کلیساها، تپه‌ها و معابد باستانی را منتشر کرده که مسجد صورتی یا «نصیرالملک» شیراز، تصویر برگزیده این فهرست است.

مسجد نصیرالملک که بیشتر گردشگران خارجی آن را با عنوان «مسجد صورتی» می‌شناسند، پنجمین مکان مقدس پیشنهادشده به ماجراجویان و تجربه‌گرایان سفرهای معنوی در گزارش این مجله گردشگری پرطرفدار در آمریکا است.

این مسجد در شهر شیراز (نیمه جنوبی ایران) واقع شده که شهرت آن به خاطر رنگ‌های خیره‌کننده کاشی‌ها و ترکیب منحصربه‌فرد شیشه‌های رنگی و کاشی‌های معرق است. مسجد در سال ۱۸۸۸ میلادی به دستور میرزا حسن علی ملقب به نصیرالملک، در دوره قاجار ساخته شده است. طراحی مسجد به گونه‌ای است که از نور صبح بهره برده و فیلترهای شیشه‌ای پنجره‌ها اثر رنگین‌کمان به این نور می‌بخشد و نقش و رنگ کاشی‌ها، ‌ فرش‌ها و چلچراغ‌ها را برجسته می‌کند. این مجله پیشنهاد کرده اگر زمانی قادر به دیدن این مسجد بودید حتما صبح زود به آن‌جا بروید تا بهترین منظره را داشته باشید.

«Condé Nast» به ماجراجویانی که به دنبال تجربیات معنوی به اشکال مختلف از نوع  مذهبی و روشنفکری، هنر و طبیعت هستند، دیدن مکان‌های مقدس دیگری را که برخی از آن‌ها در زمره زیباترین مکان‌های دست‌ساز و طبیعی جهان هستند، برای سفر در آینده پیشنهاد کرده است. برخی از این مکان‌ها شاید باستانی نباشند اما استفاده از معماری و طراحی‌های خاص، آن‌ها را به مکانی عجیب و اسرارآمیز تبدیل کرده است.

نخستین مکان مقدس پیشنهادشده در این فهرست، رودخانه گنگ در هند است که اگرچه به شدت آلوده است، اما همچنان مردم بر این باورند که آب این رودخانه مقدس است و آیین غسل و تطهیر گناهان را در آن اجرا می‌کنند.

صومعه «تاکتسانگ» Taktsang در بوتان ‌که به «لانه ببر» معروف است، مقدس‌ترین مکان در این کشور است که از دل یک افسانه برآمده است؛ گورو رینپوچه ـ بودای دوم ـ به مدت سه سال و سه ماه و سه روز در غاری برای دفع روح‌های اهریمنی عبادت کرد. در سال ۱۶۹۲ در همین مکان که روی صخره‌ای به ارتفاع ۹۰۰ متر واقع شده، معبدی ساخته شد که به یکی از پربازدیدکننده‌ترین مکان‌های توریستی بوتان تبدیل شده است. برای رسیدن به این معبد باید حدود دو ساعت کوهنوردی کرد.

Wat Rong Khun یا «معبد سفید» در تایلند، جزء جوان‌ترین مکان‌های مقدس است که در سال ۱۹۹۷ توسط یک هنرمند تایلندی ساخته شده است. رنگ وتزئینات به‌کاررفته در این معبد، نمادی از روح پاک و فرزانگی و خرد است.

«بوروبودور» Borobudur در فاصله قرن هشتم و نهم میلادی در جاوای اندونزی ساخته شده است. این معبد سال‌ها زیر خاک و خاکستر آتشفشان پنهان بود تا این‌که در قرن هجدهم میلادی توسط انگلیسی‌ها کشف شد. این مکان مقدس بودایی‌ها و هندوئیسم‌ها در فهرست یونسکو ثبت شده است.

«استون هنج»، یادمانی پیشاتاریخی در جنوب انگلیس است که همچنان رازی بحث‌برانگیز است. این مکان که تا لندن حدود دو ساعت و نیم فاصله دارد سالانه ۸۰۰ هزار توریست را جذب می‌کند. برخی بر این باورند این سنگ‌ها برای پیش‌بینی‌های نجومی بنا شده و برخی دیگر بر این عقیده‌اند این مکان یک عبادتگاه بوده است.

«ابو سمبل» Abu Simbel معبدی است که توسط رامسس دوم میان سال‌های ۱۲۷۹–۱۲۱۳ پیش از میلاد در جنوب مصر ساخته شد. در دو روز از سال (معمولاً ۲۱ فوریه و ۲۱ اکتبر) خورشید به طور مستقیم به این معبد بزرگ می‌تابد و آن را روشن می‌کند.

معبد «بودهانات» Boudhanath نپال یک مکان زیارتی محبوب برای بوداییان خارج از تبت و یک جاذبه عظیم گردشگری در کاتماندو است که معماری آن با نگاهی به چهار عنصر آب، خاک، هوا و آتش است.

معابد انگکوروات به‌جای‌مانده از قرن دوازدهم در کامبوج است که با ۸۰ متر ارتفاع یکی از بلندترین مکان‌های مقدس جهان و از پرطرفداراترین مکان‌های توریستی این کشور شناخته می‌شود. این مکان در سال ۲۰۱۸ حدود سه میلیون نفر بازدیدکننده داشت؛ یک‌سوم گردشگرانی که به کامبوج سفر کردند، و برای همین صف خرید بلیت آن همیشه طولانی است.

«اولورو» Uluru چشم‌­اندازی باستانی و غنی از معنویت و فرهنگ بومی استرالیا است که نام آن در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. در سال ۲۰۱۷ صعود به این صخره که یکی از محبوب‌ترین فعالیت توریست‌ها بود، ممنوع شد.  

کنیسه اسپانیایی در شهر پراگ جمهوری چک در سال ۱۸۶۸ متاثر از معماری نئوکلاسیک ساخته شد که علاوه‌بر کاربری مذهبی، اکنون نمایشگاهی دائمی است. در محوطه این کنیسه مجسمه‌ای از فرانتس کافکا، نویسنده مشهور اهل چک قرار داده شده است.

Cenote Sagrado در مکزیک، یک حفره عظیم طبیعی پرآب است که برای مایاها مقدس بوده است. این مکان را سال‌ها بعد باستان‌شناسان کشف کردند اما حالا بیشتر از آن‌که مکانی مقدس باشد نقش حوضچه شنا را برای گردشگران ایفا می‌کند.

کلیسای سنت جورج یا «لالی‌بلا» در اتیوپی که قدمت آن به قرن دوازدهم می‌رسد، به دلیل طراحی متقاطع و شبکه‌ای که در یک گودال ساخته شده، به شهرت رسیده و مکانی عجیب لقب گرفته است. این کلیسا در فهرست یونسکو ثبت شده است.

Devils Tower یا برج شیطان در یک پارک ملی در ایالات وایومینگ در آمریکا که یک ساختار زمین‌شناسی است، واقع شده و بیشتر مکانی شناخته‌شده برای کوهنوردی است؛ هرچند برای قبایل بومی آمریکا، حکم مکانی مقدس را دارد که به آن «خانه خرس» می‌گویند. مسؤولان پارک ملی از گردشگران خواسته‌اند به بومی‌های این منطقه هنگام عبادت احترام بگذارند و در این مکان مزاحم آن‌ها نشوند.

دیوار ندبه یا Western Wall در اورشلیم واقع شده که در اصل قسمتی از دیوار غربی مسجدالاقصی (مکان مقدس مسلمانان) ‌است. مسلمانان به این دیوار «براق» می‌گویند و بر سر حفظ آن با اسرائیلی‌ها نزاع و درگیری بسیاری داشته‌اند. دیوار در زمان اشغال بیت‌المقدس توسط نیروهای اسرائیلی تصرف و به محوطه‌ای برای اجرای مراسم عبادی یهودیان تبدیل شد، هرچند بازدید از آن محدودیتی ندارد. این مکان برای مسیحیان نیز مقدس است.

صومعه‌های «متئورا» Meteora در یونان مجموعه‌ای از بناهای سنگی است که در صخره‌های شیب‌دار قرار گرفته و مکانی اسرارآمیز معرفی شده است. صومعه‌ها در محل غاری ساخته شده‌اند که سکونتگاه انسان‌های اولیه بوده‌اند. قبلا در این مکان ۲۰ صومعه وجود داشت که حالا فقط شش‌تای آن‌ها فعال است.

سنت جان St. John the Divine در شهر نیویورک واقع شده است که یکی از بزرگترین کلیساهای مسیحیت شناخته می‌شود و از معماری گوتیک بهره می‌برد. کلیسا یک بار در سال ۲۰۰۱ سوخته و هشت سال بعد از تعمیر دوباره باز شده است.

کلیسای مهد که مسیحیان بر این باورند زادگاه حضرت عیسی است در بیت‌اللحم واقع شده است. یک ستاره نقره‌ای روی زمین کلیسا نقش بسته که به باور مسیحیان محل تولد عیسی مسیح را نشان می‌دهد.  این مکان جاذبه گردشگری محبوب سرزمین فلسطین است که میراثی جهانی به شمار می‌آید و در یونسکو ثبت شده است.

کلیسای سیستین در واتیکان بنا شده و جزء جاذبه‌های توریستی ایتالیا شناخته می‌شود. برای ورود به این کلیسا با توجه به محوبیتش، زمان زیادی را باید در انتظار ایستاد. این کلیسا یک شاهکار هنری است که روی دیوارهای آن نقاشی‌های میکل‌آنژ و دوره رنسانس را می‌توان دید که چهار سال عمر صرف به تصویر کشیدن آن‌ها شده است.