از جاذبه های پنهان هایدلبرگ در آلمان چه می دانید؟

صفحه نخست / عمومی

از جاذبه های پنهان هایدلبرگ در آلمان چه می دانید؟

نام شهر هایدلبرگ که به گوشمان می‌خورد، بی ‌اختیار به یاد قلعه‌ی مشهور هایدلبرگ بر بلندای شهر می‌افتیم اما این شهر جاذبه‌های پنهانی را همچون یک راز در دل خود نهفته است.

کد خبر: ۲۹۱۰۴

تاریخ انتشار : سه‌شنبه ۳۱ تير ۱۳۹۹-1399 April 31

گردشبان (gardeshban.ir) :

شهر هایدلبرگ به‌عنوان مرکز سابق ناحیه‌ی پالاتینات (Palatinate) که قدیمی‌ترین دانشگاه آلمان در آن قرار دارد، یکی از محبوب‌ترین مقاصد گردشگری این کشور محسوب می‌شود. جاذبه‌ی اصلی این شهر یعنی قلعه‌ی مشهور هایدلبرگ در میان گردشگران از شهرت فراوانی برخوردار است. این قلعه را می‌توان خوش منظره‌ترین خرابه‌ی آلمان دانست که بر فراز شهر باروک هایدلبرگ و دره‌ی تماشایی نکار ریور (Neckar River) قرار گرفته است.

روزگاری این قلعه با باغ‌های رنسانس هورتوس پالاتینوس (Hortus Palatinus) اطراف آن، به‌عنوان هشتمین شگفتی دنیا شناخته می‌شد؛ تا اینکه در قرن هفدهم، شهر و قلعه‌ی هایدلبرگ در سه واقعه‌ی جداگانه بمباران و ویران شدند. گویا این حوادث کافی نبود و صاعقه‌ای با بقایای قلعه برخورد و گوشه‌ای دیگر از آن را نابود کرد. در اثر اصابت صاعقه، عملیات بازسازی آن نیمه‌کاره رها شد و در نهایت خرابه‌ای باشکوه به جا ماند.

تور شهر هایدلبرگ، به طور حتم شامل بازدید از قلعه می‌شود که می‌توان با پای پیاده یا قطار کابلی به آنجا رفت. قلعه و باغ‌های اطراف آن و همچنین دو کلیسای مهم هایلیگ گایست‌ کیرکه (Heiliggeistkirche) که به کلیسای روح‌القدس هم شناخته می‌شود و یسوئیت (Jesuit) به‌ علاوه‌ی خیابان بلند پیاده‌روی، مقاصد جذابی برای بازدیدکنندگان به شمار می‌روند اما افزون بر این‌ها، هایدلبرگ دارای جاذبه‌های پنهان دیگری است که زیبایی‌های خاص خود را دارند و دیدن آن‌ها خالی از لطف نخواهد بود.

از جاذبه های پنهان هایدلبرگ در آلمان چه می دانید؟

زوم روتن اوکسن

زوم روتن اوکسن (Zum Roten Ochsen) یا گاو نر قرمز، یک مهمانخانه‌ی سنتی دانشجویی است که خانواده‌ی اسپنگل، بیش از ۱۷۰ سال اداره‌ی آن را بر عهده دارد. در این مهمانخانه‌‌‌ی منحصربه‌فرد که در میدان کارلز پلاتز (Karlsplatz) قرار دارد، نسل‌های زیادی از دانشجویان در عکس‌‌ها و امضاهایی که روی میزها حکاکی کرده‌اند، ماندگار شده‌اند.

در میان بازدیدکنندگان، نام افراد مطرحی نظیر مارک تواین، نویسنده‌ي آمریکایی و صدر اعظم آهنین آلمان، بیسمارک، به چشم می‌خورد. از دیگر افراد سرشناس می‌توان به جان وین و مریلین مونرو اشاره کرد که از این مکان، بعد از جنگ جهانی دوم و در دورانی که هایدلبرگ در ناحیه‌ی تحت اشغال آمریکا قرار داشت، بازدید کردند.

همچنین مرد جوان انگلیسی به نام پاتریک لی فرمور (Patrick Leigh Fermor) که در سال ۱۹۳۳، در سن ۱۸ سالگی با پای پیاده از لندن به استانبول سفر کرد، در خاطرات خود از زوم روتن آکسن به‌خوبی یاد می‌کند. او که با یک کوله‌پشتی، چند معرفی‌نامه و یک‌چند جلد شعر سفر می‌کرد، اقامتش در مهمانخانه‌ را در سفرنامه‌ی خود شرح داده است.

محل یادبود

هشداری سنجیده روی یک سنگ در مرکز اونیورزیتیتس پلاتز (Universitätsplatz) یا همان میدان دانشگاه به‌سادگی نادیده گرفته می‌شود. این هشدار، محل سوزاندن برخی کتاب‌های ممنوعه را در زمان هیتلر نشان می‌دهد. مدتی بعد از به قدرت رسیدن هیتلر، کتاب‌های نویسندگان بخصوصی مثل کارل مارکس و زیگموند فروید توسط نازی‌ها ممنوع اعلام شد. به‌این‌ترتیب دانشجویانی که قبلاً آزادیخواه بودند، در این محل، اقدام به آتش زدن چنین کتاب‌هایی در ملاءعام کردند. این خطوط برجسته نقل‌قولی است از یکی از نمایشنامه‌های لسینگ، نویسنده‌ی نامدار آلمانی، با این مضمون: «آنچه منتشر شده است، تا ابد متعلق به جهانیان خواهد بود و کسی حق نابودی آن را ندارد.»

زندان دانشجویان

زندان دانشجویان یا اشتودنتن کارزر (Studentenkarzer) در منطقه‌ی آگوستینرگاسه (Augustinergasse) و در نزدیکی محل یادبود سوزاندن کتاب قرار گرفته است. این مکان به‌طور حیرت‌انگیزی با نقش‌ها و نوشته‌های خود آدم را سرحال می‌آورد.

در این زندان، افراد به خاطر بی‌انظباطی‌ها و شوخی‌های معمول دانشجویان، مثل دویدن دنبال یک خوک در خیابان، زندانی می‌شدند و اجازه داشتند فقط آب‌ونان بخورند. در طول حبس، این دانشجویان که بیشتر آن‌ها از خانواده‌های ثروتمند بودند، وقت خود را با کشیدن نقاشی بر دیوارها می‌گذراندند.

نقاشی‌های کشیده شده شامل تصاویری از خود دانشجویان زندانی با کلاه‌های مخصوص دانشجویی شبیه به کلاه کاراکتر اصلی فیلم شاهزاده‌ی دانشجو (The Student Prince)، نشان‌ اشرافی خانواده و نوشته‌هایی مبنی بر اظهار بی‌گناهی آنان می‌شد.

یکی از دانشجویان دریکی از پیام‌هایی که بر دیوار نوشته است، چنین می‌گوید: «تمام‌کاری که ما انجام دادیم، این بود که سنگ‌های شُل کف خیابان را با پرتاب به‌سوی پنجره‌ی اداره‌ی پلیس به خود مسئولین بازگرداندیم. ما قربانی درستکاری خود هستیم. ما بی‌گناهیم!»