gardeshban.ir

عکسی که مشاهده می‌کنید، عکس بسیار جالبی است. در غیاب فناوری‌های نوین، دانشجوهای پزشکی به صورت دست‌جمعی با اعمال جراحی آشنا می‌شدند. آیا تعداد دانشجوهای ناظر بر عمل را واقع می‌توانید بشمارید؟!

به این عکس دیگر نمی‌توان گفت، عکسی از اتاق عمل، شاید بهتر باشد به آن بگوییم تئاتر عمل!

این عکس در سال ۱۹۰۲ در کالج پزشکی جفرسون گرفته شده است.

اما نکته دیگر در این عکس این است که جراج، متخصص بیهوشی و پرستارهای نزدیک بیمار، هیچ کدام ماسک بر صورت نگذاشته‌اند. فاصله تعدادی از تماشاچیان هم با بیمار و تخت عمل، بسیار کم است.

اما جالب است بدانید که در حین همین عمل یک دانشجوی پزشکی، متوجه چیز جالبی شد. از زاویه‌ای که او نشسته بود، جریانی از بزاق و ترشحات دهان جراح که در هنگام توضیح در مورد چگونگی عمل مرتب از دهانش خارج می‌شد و بر پیکر بیمار و موضع جراحی می‌نشست، کاملا مشخص بود.

دانشجوی پزشکی این مطلب را به استادش منتقل کرد. اینجا بود که یک استاد پزشکی دیگر به نام دکتر آلیس همیلتون مداخله کرد و ترتیب انجام یک پژوهش را داد.

او یک ظرف کشت میکروب را تحت عمل قرار داد و به جراح گفت که در هنگام یک عمل حدود ۵۰۰ کلمه حرف بزند. مشخص شد که همین میزان اندک سخن گفتن بدون ماسک، باعث ایچاد ۷۵ کلونی میکروبی روی محیط کشت شده است. میکروب‌هایی مانند استرپتوکوک و استافیلکوک در محیط کشت مشاهده شدند. نیمی از کل میکروب‌های محیط کشت، بیماری‌زا بودند.

او نتایج این پژوهش را در نشریه جاما در سال ۱۹۰۵ منتشر کرد و توضیه کرد که جراحان و پزشکان، از ماسک برای پوشاندن دهان خود حین عمل استفاده کنند.

از هنگامی که ماسک استفاده شد، عفونت زخم در جراحی‌ها به میزان قابل توجهی کاهش یافت.