gardeshban.ir

برخی از نقاط مهم گردشگری به دلایلی چون بی‌دقتی انسان‌ها و تغییر اوضاع از نقشه جهان حذف شده‌اند و متأسفانه هرگز نمی‌توانیم از آن‌ها بازدید کنیم.

ما در این گزارش نگاهی اجمالی به برخی شگفتی‌های جهان گمشده می‌اندازیم.

درخت واوونا در پارک ملی یوسمیتیت کالیفرنیا

در سال ۱۸۸۱، یک تونل از درخت سلولی واوونا در ماریپوسا گرو واقع در پارک ملی یوسمیتیت ساخته شد. درخت واوونای پارک ملی یوسمیتیت در اواخر دهه ۱۹۱۰ در بین گردشگران محبوب بود؛ حتی تئودور روزولت نیز در سال ۱۹۰۳ از این درخت بازدید کرد.

درخت واوونای پارک ملی یوسمیتیت در طول زمستان سخت سال ۱۹۶۹ به دلیل بارش سنگین برف به زمین سقوط کرد. احتمالا تضعیف این درخت به دلیل وجود تونل نیز، عامل مهمی در سقوط آن بوده است.

دو مجسمه بودا که جزو بلندترین مجسمه‌های بودای جهان بودند، زمانی از میان یکی از صخره‌های ماسه‌سنگی بامیان به گردشگران نگاه می‌کردند. آن‌ها در قرن ششم حک شده بودند و بلندترینشان ۱۸۰ پا معادل ۵۵ متر ارتفاع داشت. این مجسمه‌ها در سال ۲۰۰۱ توسط طالبان از بین رفتند.

امروزه جای مجسمه‌های بودای بامیان در دل صخره خالی مانده است و دره‌ای که مجسمه‌ها در آن قرار گرفته بودند، در سال ۲۰۰۳ به عنوان میراث جهانی یونسکو نشانه‌گذاری شد. پس از تخریب مجسمه‌های بودای بامیان بحث‌ زیادی درباره بازسازی این آثار مطرح شد.

ممکن است پنجره لاجوردی مالت را بشناسید؛ زیرا به دفعات در دنیای مجازی به نمایش گذاشته شده است. طاق پنجره لاجوردی با فروپاشی یک غار ساحلی احتمالاً در قرن ۱۹ شکل گرفت و مکانی محبوب برای انداختن عکس بود.

پس از وقوع طوفان‌های سنگین مارس ۲۰۱۷ در مجمع‌الجزایر مالت، خبر تخریب پنجره لاجوردی منتشر شد؛ اما این به معنای کاهش گردشگران منطقه‌ای که طاق در آن قرار داشت نیست؛ هم‌اکنون علاقه مندان به غواصی برای دیدن باقیمانده پنجره لاجوردی به آن منطقه سفر می‌کنند.

همان طور که حدس زده اید، این سازه به خاطر شباهتش به سر اردک با نام داکبیل راک شناخته می‌شود. این سازه سنگی ۲ متری که قدمتش به بیش از هزاره‌ها برمی‌گردد، هر گردشگر بین‌المللی صاحب دوربین را یک بار به سمت منطقه طبیعی کیپ کیواندا کشانده است.

این استخر‌های شگفت‌انگیز و طبیعی که دارای آبشار‌های طبیعی بودند، در اواسط قرن نوزدهم نظر گردشگران سراسر جهان را به خود جلب می کردند. تراس‌های صورتی و سفید که در آن زمان هشتمین شگفتی جهان به حساب می‌آمدند، با فوران کوه تاراورا در سال ۱۸۸۶ از بین رفتند.

هم‌اکنون شکوه و عظمت آن‌ها فقط در تعداد کمی از نقاشی‌ها مانند این تصویر که به قلم جارلز بلومفیلد هنرمند انگلیسی کشیده شده است، دیده می‌شود.

امروز دریاچه روتوماهانا همچون گذشته یک منظره زیبا است و اگرچه مکان دقیق تراس‌های صورتی و سفید مشخص نیست، اما محققان با مطالعه خاطرات فردیناند فون هوچستر زمین‌شناس، سعی می‌کنند تراس‌ها را با دقت مشخص و خاک برداری کنند. این به آن معنا است که محققان می‌توانند در آینده تراس‌های صورتی و سفید را ترمیم کنند.

یخچال‌های طبیعی چاکالتایا در بولیوی

اسکی‌بازان شجاع آرزو می‌کردند صعود به کوه چاکالتایا مرتفع‌ترین پیست اسکی جهان را در کارنامه حرفه‌ای خود ثبت کنند. کارشناسان در سال ۱۹۹۸ پیش بینی کردند که یخچال‌های طبیعی چاکالتایا تا سال ۲۰۱۵ زنده بمانند، اما این یخچال‌ها به دلیل تغییرات آب‌و هوایی ۶ سال زودتر از آنچه پیش بینی شده بود، ذوب شدند.

امروز چاکالتایا بسیار بی‌ثمر است؛ اما با وجود فقدان پیست اسکی، هنوز هم برای کوهنوردانی که می‌خواهند خود را به چالش بکشند، مکانی محبوب به حساب می‌آید.

اگرچه ممکن است معماری خیره‌کننده و زیبایی نداشته باشد، اما این پارک تفریحی سابق نهادی برای پیاده‌روی مهیج بود. این جاذبه چندین مسیر تاریخی سواری داشت و با یک غلتک چوبی ساخته شده در سال ۱۹۲۲ و یک چرخ و فلک ساخته شده در سال ۱۹۰۶ به بازدیدکنندگانش خدمات ارائه می‌داد.

متأسفانه این پارک در سال ۲۰۱۳ پس از چندین سال به دلیل کاهش تعداد بازدیدکنندگان تعطیل شد.

سی و هشت سال پیش، یکی از زیباترین آبشار‌های جهان در مرز بین پاراگوئه و برزیل قرار داشت. این شگفتی طبیعی که از ۱۸ آبشار به هم پیوسته با ارتفاعی بالغ بر ۱۳۰ فوت معادل ۴۰ متر تشکیل شده بود، گردشگرانی از سراسر جهان را به سمت خود می‌کشید و آن‌ها را با قدرت و زیبایی بی‌نظیر مسحور خود می‌کرد.

آبشار گوآرا در اکتبر ۱۹۸۲ قربانی یک پروژه عظیم مهندسی شد. در نتیجه این پروژه سدی ساخته شد که امروزه ۷۵ درصد برق مصرفی پاراگوئه و ۲۵ درصد برق مصرفی برزیل را تأمین می‌کند.

امروز کاخ پیر برایتون یکی از جذابیت‌های محبوب این شهر ساحلی است، اما در امتداد ساحل بقایای اسکله قدیمی دیده می‌شود. اسکله وست پیر در سال ۱۸۶۶ افتتاح شد، این اسکله در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بسیار محبوب بود.

اسکله وست پیر در دهه ۱۹۶۰ دچار افت اقتصادی شد و در سال ۱۹۷۵ به دلیل بی‌نظمی سقوط کرد. این اسکله در سال ۲۰۰۲ به دلیل وقوع طوفان تا اندازه‌ای تخریب شد و در سال ۲۰۰۳ به صورت مشکوک آتش گرفت.

هم‌اکنون اگرچه اسکله تخریب شده است، اما منظره آن همچنان برای عکاسان جذاب است.

شاید از نظر شما ساخت یک برج با ارتفاع ۲۶۰ فوت معادل ۷۹ متر با استفاده از قطعات ظروف چینی ایده هوشمندانه‌ای نباشد، اما حتما از وجود یک برج چینی در نانجینگ چین تعجب می‌کنید. برج چینی از قرن چهاردهم تا نوزدهم برپا بود و در نهایت توسط شورشیان نابود شد.

برج چینی که در سال ۲۰۱۵ در قالب ساخت و ساز مدرن با استفاده از فولاد و شیشه متولد شد، در زمان برپایی‌اش یک شیوه سنتی را به نمایش گذاشت. این برج آراسته به تصاویر رنگارنگ بودایی بود و شب‌ها با فانوس روشن می‌شد.

تئاتر هیپودروم در شهر نیویورک، ایالات متحده آمریکا

اگر ۱۰۰ سال پیش به نیویورک رفته بودید با دیدن تئاتر هیپودروم شگفت زده می‌شدید. این سالن تئاتر با ۵۶۹۷ صندلی گویای نگرش دو کار آفرین به نام‌های فردریک تامپسون و المر اسکپیو دندی به دنیای هنر بود. مشتریان تئاتر هیپودروم آثار نمایشی جدید متوسط را با قیمت بلیط ارزان‌تر می‌دیدند. تئاتر هیپودروم آثار نمایشی جدید را در دسترس همه قرار می‌داد.

همان طور که هر بنای بزرگی در طول تاریخ تحت شرایط مختلف متحول شده است، تئاتر هیپودروم نیز در دام هزینه‌های بالای نگهداری افتاد. اگرچه در دست صاحبان بی شماری بود اما سرانجام در آگوست ۱۹۳۹ بسته شد و در همان سال تخریب شد.

تئاتر هیپودروم در دهه ۱۹۶۰ با یک پارکینگ و یک ساختمان اداری جایگزین شد. این پارکینگ و ساختمان اداری تا حالا باقی مانده اند.

پل قفل‌های عشق در پاریس فرانسه

این رسم عجب وغریب باعث شده است که گردشگران در حال قفل زدن به شهر عشق باشند تا با امضا کردن نام خود و نام شریک زندگیشان روی قفل‌ها و وصل کردن آن‌ها به یکی از پل‌های رودخانه‌ سن ابراز علاقه خود را اعلام کنند. این عمل چنان رایج شد که در یک نقطه از پل یک میلیون قفل با وزنی حدود ۴۵ تن وصل شده بود، اما در یک اتفاق نادر بخشی از حصار پل در سال ۲۰۱۴ به دلیل وزن نماد‌های عشق جاودانه شکسته شد. در سال۲۰۱۵ قفل‌های عشق را با پانل‌های پلاستیکی جایگزین کردند و اکنون پانل‌های شیشه‌ای جایگزین این قفل‌ها شده اند. عده‌ای مصمم به ادامه نصب قفل‌های عشق روی پل معروف هستند و برخی از آن‌ها قفل هایشان را روی یک پل دیگر نصب کردند.

پالمیرا در حمص سوریه

این شهر باستانی که در هزاره سوم قبل از میلاد ساخته شد، ترکیبی از معماری یونان- رومی، فارسی و عربی است. این میراث جهانی یونسکو شامل ویرانه‌های معبد بل، کلنز بزرگ، دروازه دمشق و یک سالن آمفی تئاتر رومی است؛ اما تراژدی در سال ۲۰۱۵رخ داد. در این سال داعش سایت تاریخی پالمیرا را نابود کرد.

بین سالهای۲۰۱۵و۲۰۱۷، ستیزه جویان بخش‌هایی از شهر باستانی پالمیرا از جمله معبد بل و قوس پیروزی را ویران و منفجر کردند. این سایت تاریخی اگرچه دیگر ویژگی‌های اصلی خود را ندارد، اما در حال بازسازی است.

ایستگاه پن در شهر نیویورک ایالات متحده آمریکا

ایستگاه پن سابق در سال ۱۹۱۰ افتتاح شد و چشم انداز جالبی بود. این ایستگاه به سبک بیوکس آرتز طراحی شده و دارای گرانیت صورتی، پنجره‌های شیشه‌ای طاق، ستون‌های سنگی غول پیکر و طاق‌هاست. متاسفانه نگهداری از ایستگاه پن نیز همچون نگهداری از بسیاری از ساختمان‌های بزرگ هزینه زیادی داشت. ایستگاه در سال ۱۹۶۲ به رغم واکنش شدید بسیاری از اهالی شهر نیویورک تخریب شد. ایستگاه پن امروزی شبکه زیرزمینی کوچکی است؛ البته اندازه متوسط این ایستگاه به معنای کاهش افرادی که در آن تردد می‌کنند، نیست. در نتیجه برنامه‌هایی برای گسترش ایستگاه در نظر گرفته شده است.

هنگامی که کاخ اپرای سلطنتی والتا مالت در دهه ۱۸۶۰ ساخته شد، این بنا یک جواهر نئوکلاسیک بود که با نام‌های مالتیایی و هنرمندان بین‌المللی و کار‌های روزآمد بر سر زبان‌ها افتاد، اما متأسفانه عمر آن کوتاه بود. کاخ اپرای سلطنتی والتا در دهه ۱۸۷۰، آتش گرفت و فضای داخلی آن به شدت خراب شد. اندکی پس از آن خانه اپرا بازسازی شد. البته این خانه موسیقی در بمباران‌های جنگ جهانی دوم برای بار دوم تخریب شد و این بار ساختمان ویرانه ماند و مدت طولانی خالی بود تا اینکه رنزو پیانو معمار ایتالیایی تئاتر ویران شده را به عنوان یک مکان اجرا در فضای باز احیا کرد. اکنون یک بار دیگر عاشقان موسیقی می‌توانند صدای ستون‌های موسیقی جاز، اپرا و موارد دیگر را از داخل ستون‌های باقی مانده کاخ بشنوند.

کاخ کریستال در لندن انگلیس

این کاخ هنگامی که یک شاهکار ویکتوریایی بود، نظر همگان را جلب می‌کرد. این ساختار شیشه‌ای و فولادی چشمگیر در سال ۱۸۵۱ در هاید پارک لندن ساخته شد. البته بعد‌ها به جایی در جنوب پایتخت انگلیس منتقل شد و برای مدت ۸۲ سال در آنجا ماند.

کاخ کریستال در سال ۱۹۳۶ به طرز غم‌انگیزی فرو ریخت. هنوز مشخص نیست که بنای این کاخ چگونه آتش گرفت. در حال حاضر بقایای کاخ کریستال دیده و محوطه اطراف آن با نام پارک کاخ کریستال شناخته می‌شود.

حمام‌های ساترو در سانفرانسیسکو ایالات متحده آمریکا

اگر از سان فرانسیسکو تصویری داشته باشید، ممکن است جاذبه‌هایی مانند پل گلدن گیت، جزیره آلکاتراز یا خیابان لومبارد به ذهنتان خطور کنند؛ اما آیا می‌دانید این شهر زمانی بزرگترین حمام‌های سرپوشیده جهان را در خود جای داده بود؟

مجموعه چشمگیر حمام‌های سرپوشیده سان فرانسیسکو شامل شش استخر آب شور و یک استخر آب شیرین با ظرفیت ۱۰ هزار نفر بود.

حمام‌های ساترو با بروز مشکلات مالی در سال ۱۹۶۶بسته شدند و در ژوئن همان سال آتش گرفتند. اکنون فقط پایه‌های حمام‌های ساترو برای یادآوری جاذبه‌های ویکتوریایی باقی مانده اند.