gardeshban.ir

میلان مکانی است که همیشه در حال تولید و معرفی استعدادهای تازه است؛ مکانی که خیلی از برندهای کوچک در آن به سرعت رشد می‌کنند و به حدی قابل توجه می‌شوند که نامشان در مجلاتی همچون ووگ (Vogue) دیده می‌شود. بسیاری از این برندها به دلیل قدرت خانواد‌ه‌‌های ایتالیایی باقی مانده‌اند و هسته اولیه آنها به‌حدی رشد می‌کند که به گسترش جهانی می‌رسند.

جورجیو آرمانی

جورجیو آرمانی (Giorgio Armani) بعد از آنکه مدتی به عنوان طراح لباس در بخش لباس مردانه برند نینو سروتی (Nino Cerutti) کار کرد؛ به همراه سرجیو گالئوتی (Sergio Galeotti) شرکت خود را تاسیس کرد. این برند رفته‌رفته در دهه ۱۹۸۰ با خط تولید کت‌های نرم و راحتی که خیاطی سنتی ایتالیایی را به چالش می‌کشید، شهرت یافت و آرمانی به عنوان «سلطان کت‌های بلیزر» مشهور شد. امضای جورجیو آرمانی بر روی محصولاتش نشان‌گر اصل بودن، طراحی ساده و کیفیت فوق‌العاده‌‌شان است. کت‌های آرمانی همیشه زیبایی و سبک پوشش نجیب‌زادگان معاصر ایتالیایی را تجسم می‌بخشد. البته این برند خیلی زود به لباس‌های زنانه هم گسترش یافت. یکی از لحظات به‌یاد ماندنی آرمانی در فرش قرمز دهه ۱۹۹۰ میلادی بود؛ وقتی که جولیا رابرتز و کیفر ساترلند کت‌های ست آرمانی را در مراسم گلدن گلوب به تن داشتند.

آتیکو

آتیکو (Attico) یک برند میلانی دخترانه برای سلیقه‌های خاص است که در میان ویراستاران مجله ووگ و فروشگاه‌هایی مثل نتا پورتر (Net-a-Porter)، ساکس (Saks) و براونز (Browns) محبوب و پرطرفدار است. این برند در سال ۲۰۱۶ توسط چهره مشهور سبک لباس خیابانی گیلدا امبروسیو و جورجیو توردینیِ طراح لباس، تاسیس شد. این دو نفر با استفاده از ابریشم طرح‌دار لوکس و گلدوزی‌های ریز و جزیی به لباس‌های شهری غنا و زیبایی بخشیدند. امضای آتیکو، نوعی لباس‌های سبک و ظریف با لبه‌های نازک است.

دولچه اند گابانا

دولچه اند گابانا (Dolce & Gabbana) بیش از هر برند دیگری راوی یک داستان است. دو طراح این برند در هفته مد میلان سال ۱۸۸۵ با درخشش مجموعه موسوم به «بیوه اهل سیسیل» مطرح شد و در طول سال‌ها از این برند روایت‌ها و شخصیت‌های مختلف مدیترانه‌ای را شاهد بودیم: کت و شلوارهای گانگستری جذاب، لباس‌‌های شب‌ پرشکوه سبک باروک، لباس‌های به‌هم‌ریخته خیابانی ناپلی، یا جامه‌های رمانتیک داستان‌های پریان. آگهی‌های تبلیغاتی منحصر به‌فرد و تقریبا نمایشی این برند در مجلات، به وضوح گرایش فیلم‌وار هر مجموعه‌ی خاص را بازتاب می‌دهد.

همه چیز از لگانو (Legnano) در حومه شمال غربی میلان آغاز شد، زمانی که دومینیک دولچه‌ی اهل سیسیل و استفانو گابانایِ اهل میلان آتلیه‌ای را در میلان که هردو به عنوان دستیار در آن کار می‌کردند، ترک کردند تا کسب و کار شخصی خود را راه‌اندازی کنند. همکاری خلاقانه آنان به عنوان یک زوج آغاز شد اما در سال ۲۰۰۵ رابطه رمانتیک میان این دو پایان گرفت و کسب و کارشان با دوستی ادامه یافت. دهه ۱۹۹۰ میلادی شاهد رشد و صعود یک زوج مشهور با شهرت روزافزونشان برای طراحی زنانه، رمانتیک، شاداب و عجیب و غریبی بود که با موج طراحی مینیمالیستی که در آن زمان بر صحنه مد و فشن احاطه داشت در تضاد می‌نمود و شکوفایی لذت‌جویانه و رونق اقتصادی دهه را خواستار بود. نشان‌های تجاری اولیه‌ی برند شامل اشکالی از چاپ پوست حیوانات یا اشکالی نو از لباس زیر زنانه بود که به عنوان لباس‌های رو معرفی می‌شدند. دولچه و گابانا مانند بیشتر رقبای زمانه خود، با برندهای کوچکتر و متنوع تحت نام اصلی برند گسترش و رونق بیشتری یافت. این روزها این برند به عنوان یکی از بنیان‌گزاران میراث الهام‌بخش مد و فشن ایتالیایی به اوج ارزش‌هایی رسیده است که با آنها کارش را آغاز کرده بود.

مارتا فری

طرح‌های سفارشی و مبتنی بر اندازه‌ی مارتا فری (Marta Ferri) به عنوان یکی از مورد پسندترین آتلیه‌های لباس عروسی در بخش بالایی شهر میلان مطرح است. طراح ۳۱ ساله‌ی این برند با الهام از لباس‌ها و پرده‌های سبک وینتیج، لباس‌هایی زنانه و کلاسیک طراحی می‌کند. دامن‌ها و لباس‌های او اگرچه ممکن است مرزهای طراحی را جابجا نکند، اما به دلیل برش‌ها و نقوش چشم‌گیرشان به شکل جالب توجهی دارای سبکی قابل تشخیص و قابل تمایز هستند. استودیوی فری در پیزا برومئو قرار دارد و تنها با تعیین وقت ملاقات قبلی می‌توان از آن بازدید کرد. هرچند اخیرا نمونه‌هایی از کارهایش را در پایگاه‌هایی مانند یوکس (Yoox) به‌صورت آنلاین به فروش می‌رساند.

میسونی

میسونی (Missoni) برای نخستین بار در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی با زیگزاگ‌ها، ابریشم درهم‌پیچیده و بافتنی‌های پشمی به عنوان امضای برند خود مطرح شد؛ کارهایی که زمانه خود را ارتقا دادند و برای همیشه خواستنی شدند. این برند در سال ۱۹۴۳ در گالاراته (Gallarate) نزدیک به وارسه (Varese) تاسیس شد؛ اما خانواده میسونی در میلان ریشه دارند و این شهر خانه معنوی آنان است. به همین خاطر است که اسکارلت کونلون دلیل دوام برند میسونی در فشن را در مجله‌ی ووگ چنین اعلام می‌کند: «شاید به خاطر گرمایی باشد که آشکارا توسط خانواده پشت این نام تجاری ایجاد می‌شود، که هرکس در خانواده مایل است بخشی از این میراث جمعی را در اختیار داشته باشد؛ یا شاید بخاطر این حقیقت است که خلاقیت آنها میان دوگانه‌ای شکل می‌گیرد که یک‌سویش زندگی فراغت‌بار شگفت‌انگیز در جزایر ایتالیا در فصل گرما است و سوی دیگرش زندگی شیک شهری در فصل سرما». در حقیقت چیزی میلانی‌تر از این وجود ندارد. این کسب و کار خانوادگی از سال ۱۹۹۷ توسط آنجلا دختر خانواده به عنوان مدیر هنری اداره می‌شود و مارگریتا نوه خانواده طراحی اکسسوری‌ها را بر عهده دارد.

ماسیمو پیومبو

ماسیمو پیومبو (Massimo Piombo) قهرمان نقش‌ها و پارچه‌های جسورانه است که به لحاظ سازگاری طراحی‌های امروزی‌اش با روش خیاطی قدیمی و لباس‌های تاریخی شهرت دارد. در مجموعه پاییز و زمستان ۲۰۱۸ این برند پارچه‌های کهن اسکاتلندی را با موهرهای بلند ترکیب کرد و با پتوهای بزرگ مراکشی و منگوله‌هایی که در نقش پوشاننده‌ی سر بکار رفته بودند، لباس‌هایی طراحی کرد. کارهای جذاب ماسیمو پیومبو را می‌توان در بوتیک بیزار اِسکو (bizzare-esque) در محله برِرا (Brera) در میلان دید. فضای داخلی بوتیک با یک آبی پرزرق و برق پوشیده شده و پر از گیاهان گرمسیری و اشیاء لوکس است. می‌توان وارد شد و هوش از دست داد و در این فضا گم شد.

موسکینو

به نظر می‌رسد که در دنیای مد و فشن میلانِ دهه ۱۹۸۰، استعداد، استعداد می‌آفریند؛ چراکه فرانکو موسکینو (Moschino) در سال ۱۹۸۳ شغلش را در برند ورساچه ترک کرد و به خاطر طراحی‌های فریبنده‌اش شهرت پیدا کرد. پیش از مرگ نابهنگامش در سال ۱۹۹۴، فرانکو موسکینو به برندی تبدیل شد با گرایش‌های پانک و بذله‌گویانه. طراحی عجیب و غریب او اغلب جریان اصلی فشن و مد و قربانیان آن را دستمایه‌ی شوخی قرار می‌دهد. نمونه‌هایی از این دست کارها پیراهن‌های سطل زباله در مجموعه بهار و تابستان ۱۹۹۴ یا کمربندهای حیفِ پول روی کت‎های برند شنل بود. اما طراحی‌های موسکینو به لحاظ خلوص بصری نیز بسیار رادیکال بودند. با استفاده از رنگ‌های درخشان، بافت‌ جسورانه و زیبایی‌شناسی ساده یا کارتونی داشتند: ژاکت‌های خوش‌برشی که یک جفت چشم درشت پشتشان داشتند، مدلی روی استیج که ممکن بود یک لامپ بزرگ به جای کلاه روی سرش باشد. استفاده از علامت سوال، پرینت‌های گاوی، کلاه‌های کابویی همه نقش‌مایه‌هایی هستند که امضای موسکینو به‌شمار می‌آیند. مدیران هنری که کسب و کار موسکینو را بعد از فرانکو ادامه دادند، همگی فلسفه سبکی و حس بازیگوشانه‌ی این برند که فرانکو با آن به‌رسمیت شناخته شده است را حفظ کردند. این برند حالا از نام‌های مختلفی در سطوح کاری و قیمتی مختلف استفاده می‌کند.

پرادا

پرادا (Prada) که در سال ۱۹۱۳ تاسیس شد یکی از برندهای تاریخی میلان است که حالا به سطح مد جهانی رسیده است. این برند کار خود را با نام فراتلی پرادا، یک آتلیه تولید چرم لوکس در مغازه‌ای در گالری ویتوریو امانوئل (prestigious Galleria Vittorio Emanuelle) آغاز کرد. از همان آغاز مشتریان قابل توجهی داشت. در سال ۱۹۱۹ پرادا تامین‌کننده رسمی ملزومات سلطنتی ایتالیا شد. اما شهرت جهانی این برند تا زمان مدیریت میوچا پرادا (Miuccia Prada) در سال ۱۹۷۸، نوه‌ی موسس این برند ماریو پرادا، طول کشید تا این برند توانست شهرت جهانی خود را به‌دست آورد. در دهه ۱۹۸۰ هنگامی که زرق و برق، روح زمانه محسوب می‌شد،‌ پرادا توانست بخاطر شکوه ساده و پالوده‌اش به شهرت برسد. رویکرد پیشروانه میوچا سبب شد پرادا نخستین برندی باشد که معماران را برای طراحی خاص فروشگاه‌های خود استخدام کرد. میوچا معماران مشهوری را برای طراحی فروشگاه خود در نیویورک، توکیو و لس آنجلس برگزید.

مارکو رامبالدی

مارکو رامبالدی (Marco Rambaldi) متولد ۱۹۹۰ در بولونیا نوعی ذوق جوانانه را در طراحی مد میلان نمایندگی می‌کند. بعد از رونمایی از اولین مجموعه لباس زنانه‌اش در هفته مد میلان در سال ۲۰۱۴ جایزه نسل آینده را از آن خود کرد و از آن زمان به بعد چندین مدرک معتبر برای طراحان نوظهور ریافت کرد از جمله: در سال ۲۰۱۴ جایزه استعدادهای ووگ و جایزه استعدادهای لیناپیو را در سال ۲۰۱۸. پس از دومین مجموعه کارش، رامبالدی موفق شد دو سال را در تیم طراحان لباس زنانه دولچه و گابانا بگذراند که خود معتقد است کمک کرده تا تفکر تجاری‌اش را توسعه دهد. کار او اکنون به عنوان یک برند تجاری مطرح است و دیدگاه خلاقانه‌اش را به‌عنوان «محل برخورد دو جهان: بورژوازیِ دهه ۷۰ میلادی ایتالیا با کدهای تکرارشونده و قدیمی و نیز یک زیبایی‌شناسی جوانانه پراحساس و بسیار نو» ترکیب می‌کند. این رویکرد شامل استفاده دوباره از هنرهای دستی قدیمی مثل قلاب‌دوزی یا تکه‌دوزی به روشی مدرن و منحصر به‌فرد هم می‌شود.

ورساچه

ورساچه (Versace) یکی دیگر از برندهای لوکس ایتالیایی است که در رونق اقتصادی اواخر قرن بیستم شکوفایی زیادی داشته است. این برند در سال ۱۹۷۸ در میلان توسط جیانی ورساچه تاسیس شد؛ شخصی که در جنوب ایتالیا پرورش یافت و تجارتش را از مادرش آموخت که یک کسب و کار مبتنی بر دوخت لباس داشت. ورساچه برای فریبندگی لباس‌هایی با روحیات بسیار زنانه‌ شهرت دارد که با استفاده از مواد و متریال خلاقانه تولید می‌شود. امضای ورساچه لباس‌های مجسمه‌وار حوری‌وش زنانه‌ی او و لوگوی برند است که نشان فریبنده‌ای از سر مدوسا، فیگور اسطوره‌ای یونانی و به عنوان یک نقش‌مایه تکرار شونده دیده می‌شود. ورساچه نیز یک تجارت خانوادگی است و علاوه بر جیانی توسط برادرش سانتو و خواهرش دوناتلا از همان آغاز و در کنار جیانی اداره می‌شود. پس از مرگ ناگهانی جیانی در سال ۱۹۹۷ دوناتلا مدیریت هنری برند را بر عهده گرفت و توانست ورساچه را به یک برند با مخاطبان جهانی در قرن بیست و یکم توسعه بدهد. ورساچه حالا سال‌ها است که به عنوان یکی از موفق‌ترین برندهای تجاری در جهان شناخته می‌شود.