در ادامه قصد داریم تا گشت و گذاری در برخی از این شهرها داشته باشیم و شما را بیشتر با آنها آشنا کنیم.
شهر «کاپادوکیه» (Cappadocia) در ترکیه مرکزی بیش از 36 شهر زیرزمینی دارد که «درینکویو» (Derinkuyu) با عمق تقریبی 85 متر، عمیقترین شهر به شمار میرود. این شهر که در سال 1963 کشف شد با شبکهای از تونلها و اتاقها، همهی اجزای یک شهر معمولی را دارد و گفته شده که برای جمعیتی معادل 20 هزار نفر ظرفیت داشته است. زمان بازگشایی آن به سال 1965 برمیگردد که فقط 10 درصد آن برای بازدید عموم است و کلیسای چلیپایی و سقف تونل طاقی شکل از جاذبههای منحصر به فرد درینکوکو محسوب میشود.
شهر زیرزمینی «تونلهای شانگهای» (Shanghai Tunnels) که در پورتلند آمریکا واقع شده با شبکهی پیچیدهای از تونلها، شهر قدیمی پورتلند را به منطقه مرکز شهر وصل میکرده است. متاسفانه بخش اعظمی از فضاهای زیرزمینی به خاطر پروژههای مختلف پر شدهاند، اما تعداد کمی از آنها همچنان پابرجا است. در آن روزگار، زیرزمین بسیاری از بارها از طریق همین تونلها به اسکله رودخانه «ویلامت» (Willamette) متصل میشد و مایحتاج خود را مستقیماً از عرشه کشتی به زیرزمینهای خود میآوردند و انبار میکردند. طبق شایعات، از این تونلها برای آدم ربایی و گماشتن آنها به عنوان خدمه کشتی نیز استفاده شده است.
«ادینبورگ والتز» (Edinburgh Vaults) دنیایی تاریک و مرطوب متعلق به قرن 18 است که در زیر خیابانهای پایتخت اسکاتلند قرار دارد. سالنهای آن در فواصل 19 طاق پل جنوبی (South Bridge) ساخته شده و قدمت این طاقها به دورانی برمیگردد که شهر ادینبورگ یک مکان خرافاتی بوده است. این مکان در اصل محل تجمع کسبه و تجار بوده یا اجناس غیرقانونی انبار میشد، بعدها که تجارت به خارج از آن انتقال یافت، به محل زندگی فقرای شهر تبدیل شد.
شهر زیرزمینی «دیکسیا چنگ» (Dixia Cheng) پکن، در دهه 1970 به عنوان یک پناهگاه در برابر جنگ، بمباران و حملات هستهای ساخته شد. این مکان که تقریباً 100 ورودی مخفی دارد با تمامی امکانات نظیر چندین مدرسه، بیمارستان و سالن خواب بنا شد تا در صورت حضور طولانی شهروندان در این مکان از آنها استفاده کنند و شبکهی تونلهای طولانی آن باعث شده که به آن لقب دیوار چین زیرزمینی داده شود. در سال 2000 آن را برای بازدید عموم باز کردند و با وجودی که فقط بخش کوچکی از آن برای بازدید در نظر گرفته شده، اما توانسته گردشگران زیادی را از سراسر دنیا جذب خود کند.
این معدن نمک که در شهر «ویلیتزکا» (Wieliczka) لهستان قرار دارد، در قرن 13 ساخته شد و تا سال 2007 به طور مستمر نمک طعام تولید میکرد. شهر نمکی زیرزمینی ویلیتزکا که در گذشته یکسری غار تاریک بود، به شبکهی پر پیچ و خمی از چندین کیلومتر راهروهای شگفت انگیز، 300 اتاق بزرگ و 9 طبقه تبدیل شده که فقط 3 طبقهی اول برای عموم باز است. برای ورود به این غار باید از 378 پله چوبی پایین بروید و بعد بنابر سلیقهتان میتوانید از تورهای مختلف مربوط به تاریخ معدن نمک یا آشنایی با جنبههای مذهبی آن استفاده کنید.
«ریزو» (RÉSO) یکی از جاذبه های مونترال کانادا به حساب میآید. این شبکهی تو در توی عظیم از زیر خیابانهای داخل و اطراف منطقهی مرکزی شهر مونترال عبور کرده و شامل فروشگاههای مختلف، رستورانها، هتلها، گالریها، هفت ایستگاه مترو، سینما، کتابخانه و حتی آپارتمانها میشود. در حال حاضر این مکان دارای تونلهای 32 متری با بیش از 120 محل خروجی است.
«سیتینیل دی لاس بودگاس» (Setenil de las Bodegas) در واقع شهر کوچکی در جنوب اسپانیا است که زیر برآمدگیهای عظیم سنگی قرار گرفته و یک شهر زیرزمینی نیست. مردم خانههای خود را در داخل یا زیر دیوارهای یک درهی باریک برپا کردند، چراکه میخواستند از گرمای تابستان و سرمای زمستان در امان باشند، آنها فقط نمای خانه را خودشان ساختند و بقیه آن از سنگهای طبیعی صخره بود. علاوه بر بارهای تاپاس که روغن زیتون، عسل، مربا و ... سرو میکنند، میتوانید سری به طبیعت و رودخانههای این منطقه نیز بزنید که الهامبخش بسیاری از افسانههای عاشقانه بوده است.
شهر زیرزمینی و تاریخی پیلسن (Pilsen) با 21 کیلومتر مسیرهای تو در تو، انبارها و چاهها در قرن چهاردهم در زیر خیابانهای شهر پیلسن جمهوری چک ساخته شد. این انبارها محل ذخیرهی غذا و نوشیدنی بود تا در صورت حمله استفاده شود، هرچند افسانهای هم در مورد دفن گنج در دیوارهای این انبارها وجود دارد. از جاذبههای آن میتوان به انبار یخ، برج آب و نمایشگاه کتابهای قرون وسطایی اشاره کرد.
شهر «موس جا» (Moose Jaw) واقع در جنوب کانادا، یکسری تونل در دو طبقهی مجزا دارد. کانادا از ترس اینکه مهاجران چینی همه شغلها را تصاحب کنند، در اوایل قرن بیستم برای آنها مالیات وضع کرد. مهاجران غیر قانونی چینی به واسطهی ترس و ناتوانی در پرداخت مالیات، به زیرزمین پناه بردند و در آنجا زندگی میکردند و تا دههی 1920 به تجارتهای محلی در روی زمین مشغول بودند. در این دوران به سبب نزدیکی به ایالات متحده و ممنوعیت حمل و نقل مشروبات الکلی، از تونلهای این زیرزمین برای انتقال مشروبات از کانادا به ایالات متحده استفاده میکردند.
بقایای حدود 6 میلیون جسد را از اواخر قرن هجدهم در کاتاکومبهای (Catacomb) پاریس دفن کردهاند که در گذشته معدن سنگ بودند. دفن تعداد زیادی جنازه در یک مکان و مشکلات مربوط به پس ماندهای ناشی از فساد آنها، آب چاههای شهر را در معرض خطر قرار داده بود، بنابراین پس از سالها بحث و جدل بالاخره این معادن به عنوان جایگزین انتخاب شدند. اجساد نبش قبر و کوهی از جمجمه و استخوان با نظم زیادی در کاتاکومبهای چیده شد و آن را به یکی از جذابترین جاذبههای گردشگری جهان تبدیل کرد.