gardeshban.ir

در ادامه به تماشای عکس‌هایی خواهیم نشست که نشان می‌دهند سفر‌های هوایی در هر دهه به چه شکل بودند.

در دهه‌ی ۱۹۲۰ هواپیما‌ها تکان‌های پر سر و صدایی داشتند و فشار هوای داخل آن‌ها تنظیم شده نبود. سفر با هواپیما اغلب بیشتر از سفر با قطار طول می‌کشید

در دهه‌ی ۱۹۲۰ بود که اولین هواپیمای مخصوص مسافربری ساخته شد.

هواپیما‌ها در این دوره معمولاً کمتر از ۲۰ مسافر داشتند و حداکثر ارتفاع کروز آن‌ها (وقتی هواپیما به ارتفاع معینی در آسمان می‌رسد و در مسیر اصلی قرار می‌گیرد) ۳ هزار پا بود. هواپیما‌ها در این دوره کندتر از قطار‌ها بودند و با سرعتی در حدود ۱۶۱ کیلومتر بر ساعت پرواز می‌کردند. برای سوختگیری بار‌ها توقف می‌کردند و تنها در روز قادر به پرواز بودند.

پرواز در دهه‌ی ۱۹۲۰ برای مسافران هم به خاطر سرد و پر سر و صدا بودن هواپیما‌ها تجربه‌ی ناخوشایندی بود. چون هواپیما‌ها از صفحات فلزی عایق بندی نشده‌ای ساخته می‌شدند که در باد سر و صدای زیادی تولید می‌کردند.

فشار داخلی هوای کابین هواپیما هم تنظیم نشده بود. با این حال، سفر‌های هوایی با استقبال رو به رو شدند.

در دهه‌ی ۱۹۳۰ پای مهمانداران هواپیما به سفر‌های هوایی باز شد و پرواز‌ها در مجموع راحت‌تر شدند

در دهه‌ی ۱۹۳۰ برای اولین بار مهمانداران زن هواپیما به کار گرفته شدند تا سفر‌های هوایی راحت‌تر شوند. وظایف آن‌ها شبیه به مهمانداران امروزی بود.

در این دوره نه تنها ارائه‌ی خدمات به مسافرین بهتر از دهه‌ی ۱۹۲۰ بود، بلکه هواپیما‌ها هم راحت‌تر بودند. هواپیما‌ها ضد صدا و گرم بودند و صندلی‌های آن‌ها تشک داشتند.

هواپیما‌ها همچنین در ارتفاع بیشتری پرواز می‌کردند، به طوری که حداکثر ارتفاع آن‌ها ۲۰ هزار پا بود؛ امری که باعث کاهش تکان‌های هواپیما بر اثر تلاطم‌های هوایی شد و سفر‌های هوایی را بسیار سریع‌تر کرد (حدود ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت).

اولین هواپیمای تجاری که فشار هوای درون آن تنظیم شده باشد در سال ۱۹۳۸ به کار گرفته شد.

کابین‌های هواپیما‌ها هم جادارتر بودند و صندلی‌ها خلاقانه‌تر بودند، از نیمکت‌های تختخواب شو گرفته تا صندلی‌های تاشو.

در دهه‌ی ۱۹۴۰ جنگ جهانی دوم پرواز‌های تجاری را دگرگون کرد

در جنگ جهانی دوم هواپیما‌ها به هدف جنگ ساخته می‌شدند نه پرواز‌های تجاری.

با پایان یافتن جنگ، برای آمریکا و اروپا تعداد زیادی هواپیما و همینطور پایگاه‌های هوایی بزرگی با باند‌های طویل باقی ماند که برای پرواز‌های تجاری تغییر کاربری داده شدند.

فرودگاه‌های جدید در نقاط نزدیک تری به شهر‌های اصلی اروپا ساخته شدند، مثل فرودگاه امروز هیتروی لندن که کار ساخت آن در سال ۱۹۴۶ به پایان رسید. پرواز به آن سوی اقیانوس اطلس مثل پرواز‌های میان نیویورک و لندن به رخدادی هر روزه بدل گشت.

دهه‌ی ۱۹۵۰ را عصر طلایی سفر‌های هوایی می‌دانند

پرواز با هواپیما در دهه‌ی ۱۹۵۰ علیرغم معروف بودن آن به عصر طلایی سفر‌های هوایی، اصلاً ارزان نبود. در حقیقت یک پرواز دو طرفه از شیکاگو به فینیکس با در نظر گرفتن تورم، معادل ۱،۱۶۸ دلار امروزی خرج برمی داشت. یک پرواز یک طرفه به اروپا هزینه‌ای معادل بیش از ۳ هزار دلار امروزی داشت.

مسافران البته مزد هزینه‌ی سنگینی که پرداخت کرده بودند را می‌گرفتند. پرواز با هواپیما در آن دوره بسیار مجلل انجام می‌شد. مسافران همگی لباس رسمی به تن داشتند، نوشیدنی‌ها در ظروف بلور مجلل سرو می‌شدند و غذا‌ها چیز‌هایی مثل رست بیف، خرچنگ و دنده‌ی گوساله بود.

در دهه‌ی ۱۹۶۰ پرواز با هواپیما به امر پیش پا افتاده تری تبدیل شد

در دهه‌ی ۱۹۶۰ سفر‌های هوایی امر عادی تری شدند. مسافران دیگر به اندازه‌ی قبل با لباس رسمی سفر نمی‌کردند، گرچه پوشش آن‌ها در مقایسه با مسافران امروزی رسمی‌تر بود.

مسافران دهه‌ی ۱۹۶۰ می‌توانستند بدون هیچ گونه کارت شناسایی‌ای با هواپیما سفر کنند. یعنی می‌توانستند تنها یک ساعت قبل از حرکت در فرودگاه حاضر شوند و خود را یکباره به گیت بازرسی فرودگاه برسانند.

حتی عزیزان مسافران هم می‌توانستند آن‌ها را در تمام مسیر تا گیت فرودگاه بدون داشتن بلیت همراهی کنند.

بازرسی امنیتی امری الزامی نبود تا اوایل دهه‌ی ۱۹۷۰ که هواپیما‌ها بزرگ‌تر و درنتیجه مسافران بیشتر شدند

بازرسی امنیتی از سال ۱۹۷۳ الزامی شد و حتی اقداماتی هم که در آن زمان انجام می‌شد در مقایسه با بازرسی‌هایی که امروزه در فرودگاه‌ها صورت می‌گیرد، بسیار ساده بود.

شرکت‌های هواپیمایی حالا می‌توانستند جمعیت زیادی از مسافرین را جا به جا کنند و بلیت هواپیما قیمت معقولانه تری پیدا کرد.

در آن زمان هنوز فضای زیادی برای گذاشتن پا وجود داشت و مهمانداران به تمامی نیاز‌های مسافرین رسیدگی می‌کردند.

از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴ شرکت‌های هواپیمایی آمریکا حتی یک سالن پیانو در پشت بوئینگ‌های ۷۴۷ داشتند و هواپیمای Pan Am’s ۷۰۷ Clipper تحت عنوان «بدون لرزش» تبلیغ می‌شد.

در دهه‌ی ۱۹۸۰ می‌توانستید در هواپیما سیگار بکشید، برایتن غذا سرو می‌شد و می‌توانستید هر قدر چمدان که دلتان بخواهد به همراه داشته باشید

در دهه‌ی ۱۹۸۰ سفر‌های هوایی دستخوش تغییرات مفرحی شدند.

یکی از شرکت‌های هواپیمایی آمریکا حتی یک میخانه با تجهیزات کامل به هواپیما‌ها اضافه کرده بود.

مسافران همچنین می‌توانستند در طول پرواز از کابین خلبان بازدید کنند و به بچه‌ها یک سنجاق سینه به شکل بال می‌دادند تا تجربه‌ی پرواز با هواپیما را فراموش نکنند.

در دهه‌ی ۱۹۹۰ تفریحات درون پروازی رواج بیشتری پیدا کردند

سفر‌های هوایی در دهه‌ی ۱۹۹۰ به این معنا بود که مسافران از هر سن و طبقه‌ی اقتصادی‌ای می‌توانستند در پرواز‌های داخلی و خارجی از نوشیدنی رایگان برخوردار شوند.

غذای هواپیما هم گرچه چندان لذیذ نبود، اما رایگان بود، صندلی‌ها مجهز به تلفن بودند و تفریحات درون پروازی در حال شکل گیری بود.

در دهه‌ی ۲۰۰۰ واقعه‌ی ۱۱ سپتامبر مسأله‌ی امنیت و بازرسی در فرودگاه‌ها را به میزان چشمگیری تغییر داد

بعد از واقعه‌ی ۱۱ سپتامبر، سفر‌های هوایی تغییر چشمگیری داشتند.

پیش از آن، مسافران با چیز‌هایی مثل مایعات، چاقو‌های کوچک جیبی و کت‌های حجیم می‌توانستند از بخش بازرسی عبور کنند.

همه‌ی این‌ها بعد از واقعه‌ی ۱۱ سپتامبر دستخوش تغییر شد و بازرسی فرودگاهی شکل سختگیرانه تری پیدا کرد، در‌های کابین هواپیما‌ها مستحکم و مجهز به قفل شد و تنها مسافرانی که بلیت داشتند اجازه‌ی ورود به بخش گیت فرودگاه را داشتند.

در دهه‌ی ۲۰۱۰ این انتظار در مسافران به وجود آمد که در هواپیما باید از همان امکاناتی برخوردار باشند که بر روی زمین هستند

مسافران هواپیما خواستار همه‌ی امکانات مدرنی بودند که بر روی زمین به آن‌ها عادت داشتند، از تلویزیون‌های لمسی اختصاصی گرفته تا شارژ‌های یو اس بی مخصوص به هر صندلی.

با این حال سفر‌های هوایی با پرداخت هزینه‌ی بیشتری هم برای همه چیز از بار ساک داخل هواپیما تا خرید صندلی مورد نظر خود همراه شدند و غذا به ندرت به صورت رایگان در اختیار مسافرین قرار می‌گیرد.