gardeshban.ir

فسیل‌ها همیشه مدرکی برای اثبات وجود دایناسور‌ها بوده اند؛ دو نوع از فسیل وجود دارد. یکی اعضای بدن موجودات مثل استخوان‌ها و دندان‌ها که در واقع نوع فسیلی است که بیشتر ما به آن شناخت داریم و بیشتر در مورد آن‌ها صحبت می‌شود، اما مورد دوم فسیل‌هایی مثل رد دندان‌ها و جای پا هستند.

در طی سالیان سال، انسان‌ها  با کاوش هایشان فسیل‌های جالبی را پیدا کرده اند. در واقع این فسیل‌ها کمک می‌کنند که بدانیم دایناسور‌ها در طول زمان‌های مشخص یا در زمان مرگشان چه کاری انجام داده اند. تعدادی از فسیل‌ها نیز به ما اجازه می‌دهد که متوجه شویم ظاهر دایناسور‌ها در زمان فرمانروایی آن‌ها بر زمین چگونه بوده است.

دو دایناسور در حال مبارزه

در حیات وحش بی قانون اینکه حیوانات یکدیگر را می‌کشند و می‌خورند چیز عجیبی نیست. این موضوع در مورد دایناسور‌ها هم مستثنی نیست و در سال ۱۹۷۱ محققان در صحرای گبی در مغولستان بقایای دو دایناسور را کشف کردند که در حال مبارزه بودند و  قصد داشتند یکدیگر را بکشند. با این حال، این مبارزه هیچ برنده‌ای نداشت. هر دو دایناسور یا یکدیگر را کشته اند و یا بعد از فرو ریختن تپه شنی بر رویشان، زیر آن دفن شده اند. شرایطی که باعث شد فسیل آن‌ها در حالی که مشغول مبارزه بودند برای ۷۴ میلیون سال همچنان باقی بماند.

رد پای یک تیرانوسوروس

شکارچی که خودش شکار شد

پرندگانی مثل عقاب ماهی گیر می‌توانند با ماهیانی که از آب شکار می‌کنند، زندگی کنند، اما آن‌ها اولین موجوداتی نیستند که از ماهی تغذیه می‌کنند. حیواناتی که توانایی پرواز دارند، از زمانی که به خوبی پرواز کردن را می‌آموزند به شکار ماهی می‌پردازند. مثل بال سور‌ها یا خزندگان بالدار در دوران میانه زیستی. آن‌ها اولین موجوداتی بودند که پرواز می‌کردند. آن‌ها نه تنها یک پرنده، بلکه یک خزنده بودند که با دایناسور‌ها و تمساح‌ها ارتباط زیادی داشتند. بال سور ها، خزندگان و دایناسور‌ها همگی در گروهی به نام آرکوسور‌ها دسته بندی می‌شوند.

در سال ۲۰۰۹، محققان فسیل‌های ۱۵۵ میلیون ساله یک پتروسور (بال سور) با یک ماهی کوچک در آلمان پیدا کردند. محققان از موقعیت‌های غیرمعمول این فسیل‌ها دریافتند که یک صحنه شکار غیرمعمولی را کشف کرده اند. این پتروسور مشغول کار روزانه خود یعنی شکار بوده است که به وسیله یکی از پرتو بالگان گرفتار می‌شود و آن را به اعماق آب‌ها می‌برد. نهایتا هیچکدام از آن‌ها نمی‌توانند از چنگ دیگری فرار کنند و هر دو کشته می شوند.

کودک دایناسوری که قرار بود به وسیله مار خورده شود

دایناسور‌ی در کنار فرزندانش

در سال ۲۰۰۳، بقایای ۳۵ دایناسور گیاهخوار که بیش از ۱۲۵ میلیون سال پیش مرده بودند، کشف شد. این دایناسور‌ها از گونه «سیتاکوسور» بوده اند که به آن‌ها طوطی خزندگان هم می‌گویند. نسخه بزرگسال این دایناسور‌ها حدود یک متر ارتفاع دارند و روی دو پا راه می‌روند، تخم می‌گذارند، منقاری شبیه به طوطی دارند و از میوه‌ها تغذیه می‌کنند. از بین ۳۵ دایناسور فقط یک مورد از آن‌ها بالغ بوده و بقیه دایناسور‌های جوان‌تر بوده اند از این رو به نظر می‌رسد که فرزندان دایناسور بالغ هستند.

 همه فسیل‌ها در حالت ایستاده بوده اند که نشان می‌دهد همگی آن‌ها در یک لحظه کشته شدند. محققان از علت مرگ آن‌ها مطمئن نیستند، اما برخی نظریه‌ها نشان می دهد که این موجودات بر اثر طغیان و فوران آتشفشان یا سقوط غیرمنتظره خانه  آن‌ها در زیر زمین کشته و دفن شده اند. این کشف نشان می‌دهد که سیتاکوسور‌ها پس از تولد از بچه‌های خود مراقبت می‌کنند، اتفاقی که در خزندگان نادر و در بین پرندگان معمول است. همینطور دلیلی است که نشان می دهد دایناسور بیش از تمساح، به پرندگان نزدیکترند.

دایناسوری که به شکل میلیون‌ها سال پیش پیدا شد

فسیل‌های دایناسور به ندرت دست نخورده یافت می‌شوند. استخوان‌ها، دندان‌ها و در موارد نادر، بافت‌های فسیل شده معمولاً شواهدی است که محققان برای اثبات وجود یک دایناسور ارائه می‌دهند. حتی تعداد کمی فسیل که با گوشت و پر پیدا شده اند به ندرت به  آنچه که دایناسور‌ها در زمان حیات بوده اند شباهت دارد؛ بنابراین می‌توان تصور کرد که محققان وقتی دستان خود را روی فسیلی ۱۱۰ میلیون ساله گذاشتند که دقیقا مانند ظاهرش در زمان حیات بود، چقدر متعجب و متأثر شدند. این فسیل ۵ متری مربوط به یک ندوزارور بود و به صورت تصادفی در معدنی در کانادا پیدا شد. این نوع از دایناسور مقیاسی نزدیک به کرگدن‌های امروزی داشته و وزن آن هم هزار و ۳۶۰ کیلو گرم بوده است.