gardeshban.ir

از قرن دهم، له‌ ال (Les Halles) مرکز تجارت بود. در سال ۱۱۸۳ یک بازار رسمی ساخته شد و در طی قرن‌های بعد تعداد تجار، غرفه‌ها و رستوران‌ها در آن به حدی افزایش یافت که این منطقه‌ی ده هکتاری به عنوان مرکز شکم‌گردی پاریس (Ventre de Paris) شناخته شد. با تأسیس شرکت صدف خوراکی اترتات (Société des Huîtres d’Etretat) در سال ۱۷۷۷ خیابان مونتورگوی بیشتر از همین خوراکی پر شد. این اتفاق در واقع به دستور ماری آنتوانت صورت گرفت که ذائقه‌اش به غذاهای لیز و لزج گرایش پیدا کرده بود. 

تا سال‌ ۱۸۶۶ خیابان به پارک صدف‌ها (parc à huîtres) تبدیل شد و حتی حلزون‌های صدف‌دار در حوضچه‌ها پرورش داده می‌شدند. این خیابان به هنر و ادبیات هم راه پیدا کرد و در ردپای آن در نوشته‌های انوره دو بالزاک و امیل زولا در قرن نوزدهم و آثار عکاسی روبر دوانو (Robert Doisneau) در سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۶۰، مشهود است. 

در سال ۱۹۶۹ توسعه در این منطقه سرعت گرفت و تصمیم بر آن شد تا بازار به محله‌ی رونجیس (Rungis) در نزدیکی فرودگاه اورلی (Orly) منتقل شود. مرکز خرید له‌ ال دوباره احیاء شده است و نشاط و زندگی به محله‌ای که مدت‌ طولانی بی‌هدف شده بود، بازگشت. اگرچه خیابان مونتورگوی هیچوقت از جنب‌و‌جوش نیفتاد. در این مطلب مهم‌ترین و برجسته‌ترین مکان‌های خیابان مونتورگوی را برای یک شکم‌گردی بی‌ کم و کاست در یک عصر دلپذیر به شما معرفی می‌کنیم.

اگر دلتان می‌خواهد پنیر بخرید مستقیما به سراغ لا فرمت (La Fermette) در پلاک ۸۶ خیابان مونتورگوی بروید. خانواده‌ی ریگاتیری (Rigattieri) بیش از بیست سال است که این پنیرفروشی را پر از پنیرهای وسوسه‌انگیز می‌کنند. کارکنان صمیمی و صبور فروشگاه، مشتریان تازه وارد را برای خرید پنیر راهنمایی کرده و محصولات ویژه‌ی لا فرمت را به طرفداران پروپاقرص پنیر نشان می‌دهند. بریا ساوارین ترافل‌دار (truffled Brillat-Savarin) و کومت (Comté) سی ماهه که دیوید لبوویتز (David Lebovitz)، وبلاگ نویس دنیای غذا، عنوان وسوسه‌انگیز «بهترین پنیر روی زمین» را به آن اعطاء کرد، از محبوب‌ترین پنیرهای این فروشگاه هستند.

بدون شک اشتورر (Stohrer) را با سایبان زرد و آبی چشم‌گیر آن در پلاک ۵۱ این خیابان فراموش نخواهید کرد. نیکلاس اشتورر (Nicolas Stohrer)، شیرینی‌پز شخصی ماری لشچینسکا (Marie Leszczynska) همسر لویی پانزدهم، در سال ۱۷۳۰ این‌جا را تأسیس کرد و قدیمی‌ترین قنادی در پاریس محسوب می‌شود. برای توصیف اهمیت تاریخی این شیرینی‌پزی می‌توان به شیرینی مبتکرانه و مشهور آن‌ یعنی رام بابا (rhum baba) اشاره کرد. اشتورر اولین بار آن را از ترکیب نان خشک بریوش (brioche) لهستانی و نوشیدنی مالاگا به وجود آورد و با افزودن زعفران، کرم پاستری، انگور و کشمش طعمی دو چندان به آن بخشید. این شیرینی را به خاطر شخصیت پرطرفدار شب‌های عربی (Arabian Nights) در آن روزهای پاریس، علی بابا نامیدند. یک قرن بعد در سال ۱۸۳۵ یکی از نوادگان او، مالاگا را در دستور پخت با رام جایگزین کرد و رام بابای امروزی پدید آمد. علاوه بر کیک و شیرینی‌های دلپذیر، خوراکی‌های خوشمزه‌ی دیگری همچون سالمون دودی، کیش (quiche) و اسکالوپ را هم می‌توانید در این مکان امتحان کنید. به سمت پایین خیابان که بروید در پلاک ۱۰۰ به مزون کوله (Maison Collet) می‌رسید. این شیرینی‌پزی مشهور به تازگی بازسازی شده و صف مردم پشت درهای آن در زمان نهار گواه کیفیت نان‌های تازه‌ی آن است.

بهترین قسمت ماجرا یافتن رستوران معروف او روشر د کانکاله (Au Rocher de Cancale) در خیابان مونتورگوی است. نظرات پیرامون هیچ رستورانی را بیش از این مثبت نخواهید دید. به‌طوری که بالزاک در سال ۱۸۴۳ در رمان اونورین (Honorine)، بخشی از شاهکار او به نام کمدی انسانی (La Comédie humaine)، بیان می‌کند که طعم غذاهای آن از آزمون زمان سربلند بیرون می‌آید. «او روشر د کانکاله» در ابتدا در سال ۱۸۰۴ در پلاک ۵۹ افتتاح شد اما ۴۲ سال بعد در قرن هفدهم به ساختمان شماره‌ی ۷۸ نقل مکان کرد و هنوز در همان‌جا مستقر است و تنها نوسازی‌های اندکی در طول سال‌ها بر روی آن انجام شد. رستوران بیشتر به خاطر صدف‌هایش شهرت دارد. ظاهراً بالزاک بیش از صد صدف را در یک وعده‌ در این رستوران خورد. همچنین دیگر غذاهای دریایی مانند سل نورماند (Sole Normande) از سال ۱۸۳۷ غذای مخصوص این رستوران محسوب می‌شوند. در منوی امروزی رستوران غذاهای ساده‌تری مثل برگر و سالاد هم عرضه می‌شود.

مقصد دیگر شکم‌گردی شما در خیابان مونتورگوی باید لیسکارگوت مونتورگوی (L’Escargot Montorgueil) باشد. این رستوران از سال ۱۸۳۲ شروع به کار کرده و در طبخ حلزون مهارت دارد. لیسکارگوت مورد علاقه‌ی هنرمندان، نویسندگان و هنرپیشگان تئاتر مانند مارسل پروست، چارلی چاپلین، پابلو پیکاسو، ژان کوکتو، سارا برنارد و سالوادور دالی بود و دکورِ به سبک امپراطوری دوم آن هنوز مثل همان روزهای اول می‌درخشد. اسکارگوت بورگینیون (escargot bourguignon) آماده شده به سبک کلاسیک با سیر و کره جعفری یا فوی گراس (foie gras)، ترافل یا حتی طلای ۲۴ عیار را می‌توانید در این‌جا امتحان کنید.

او تونو د هال (Aux Tonneaux des Halles) در ابتدا یک هتل بود که در دهه‌ی ۱۹۲۰ به کافه تبدیل شد. از ژانویه ۲۰۱۵ دو برادر به نام‌های رافائل و ملچیور مالک آن شدند و با غذاهای با طعم خانگی و نوشیدنی‌های دلپذیر صفای گذشته را به این کافه برگردانده‌اند. لزارتیزان (Les Artizans) را می‌توان یک جای به اصطلاح فرانسوی‌ها، بیسترونومی (bistronomie) ساده، تازه و خوشمزه توصیف کرد که منوی نهار آن شامل پیش غذا، غذای اصلی و دسر با قیمت مناسب است. سرآشپز پاتریک کنال (Patrick Canal) هر روز به بازار سر می‌زند و بر اساس آن برای غذای اصلی تصمیم می‌گیرد، در نتیجه ممکن است با خوراک بره به همراه موسیر و فلفل پیکیلو یا ماهی هیک با سس راویگوت (ravigote) بنا به حس و حال آن روزِ سرآشپز مواجه شوید.

ا لا مره د فمیل (A la Mère de Famille) در پلاک ۸۲ این خیابان از شعب شکلات‌ فروشی زنجیره‌ای کوچکی است که قدیمی‌ترین شکلات‌ فروشی‌ها در پاریس محسوب می‌شوند. فروشگاه اصلی در خیابان فوبور مونتمارتر (Faubourg-Montmartre) قرار دارد که از سال ۱۷۶۱ فعالیت می‌کند و سردر سبز و طلایی شناخته شده‌ی آن بیش از ۱۵۰ سال عمر دارد. علاوه بر شکلات‌های متحیرکننده، در این فروشگاه با انواع آب‌نبات، شیرینی و بستنی خانگی روبه‌رو می‌شوید. تنوع محصولات فروشگاه تا ۱۲۰۰ قلم می‌رسد. چارلز شکلات یا همان شارل شوکولاتیه (Charles Chocolatier) که در سال ۱۹۱۰ بازگشایی شده، فروشگاه دیگری است که علاقمندان به شیرینی‌جات نباید آن‌را از دست بدهند.