gardeshban.ir

باستان‌شناسانی از دانشگاه «سوربون» تابوت اصلی «رامسس دوم» که به نام «رامسس کبیر» شناخته می‌شود را در مجموعه مقبره‌ای به نام «KV۷» واقع در «درّه پادشاهان» شناسایی کردند.

«انشنت اوریجینز» در این‌باره نوشت، ‌مقبره‌ای که تابوت اصلی در آن کشف شده است در نزدیکی مقبره پسران «رامسس دوم» ‌که به نام مقبره (KV۵) شناخته می‌شود و مقبره «مرنپتاه» دیگر پسر و جانشین او که به نام مقبره (KV۸) شناخته می‌شود، قرار دارد. آرامگاه نهایی «رامسس دوم» در مقبره «TT۳۲۰» در نزدیکی «دیر البحری» قرار داشت.

«رامسس دوم» را شاید بتوان یکی از بزرگ‌ترین و مشهورترین فراعنه مصر باستان نامید. او سومین فرعون در نوزدهمین دودمان مصر بود که در اواخر دوران نوجوانی‌اش در سال ۱۲۷۹ پیش از میلاد و پس از درگذشت پدرش صاحب تاج و تخت شد. «رامسس دوم» در مجموع ۶۶ سال بر مصر باستان حکومت کرد و گمان می‌رود بیش از ۱۰۰ فرزند داشته است. این فرعون در طول فرمانروایی طولانی‌ای که داشت، در نبردهای نظامی متعددی پیروز شد و بناهای یادبود زیادی برای خدایان و خودش ساخت.

در طول دوران حکومت «رامسس سوم» در سلسله بیستم مقبره «رامسس دوم» ‌ غارت شد. بر اساس متون باستانی کاهنان، بقایای «رامسس دوم» را به مقبره ملکه «احموس اینهاپی» منتقل کردند و سپس آن را به مقبره یک کاهن اعظم بردند.

مقبره «TT۳۲۰» در حقیقت یک مخفیگاه سلطنتی است که بقایای مومیایی‌شده بیش از ۵۰ پادشاه، ملکه و اعضاء خانواده سلطنتی «پادشاهی جدید» مصر در آن نگهداری می‌شد.

مومیایی «رامسس دوم» در مقبره «TT۳۲۰» و در جریان اکتشافات سال ۱۸۸۱ میلادی درحالی کشف شد که در یک تابوت ساده چوبی قرار داشت که به نظر می‌رسد موقتا در آن قرار داده شده بود تا یک مکان مناسب‌تر برای مومیایی او آماده شود. تحقیقات نشان می‌دهد که تابوت‌دانی که در سال ۲۰۰۹ میلادی در «ابیدوس» کشف شده است در اصل بخشی از تابوت‌دان «رامسس دوم» بوده است.

این تکه تابوت‌دان گرانیتی در یک صومعه پیدا شده بود و اخیرا یک مصرشناس از دانشگاه سوربون آن را دوباره مورد بررسی قرار داده است. بر این اساس، طراحی‌ها و متون روی این تکه تابوت نشان می‌دهد که در ابتدا برای «رامسس دوم» ‌ مورد استفاده قرار گرفته است و بعدها برای یک کاهن اعظم از سلسله بیست و یکم استفاده شده است.

این کشف تلاش‌های گسترده مصریان باستان برای حفاظت از بقایای حاکمان مهم خود را نشان می‌دهد. همانطور که مشهور است، مومیایی کردن، فرآیندی پیچیده است که شامل برداشتن اندام‌های داخلی و پیچیدن آن در پارچه کتان می‌شد. هدف از این کار حفظ بدن برای ابدیت بود که نشان‌دهنده اعتقاد مصریان باستان بر ضرورت حفظ فیزیکی برای بقای روح در زندگی پس از مرگ است.

حتی تصمیم به دفن فراعنه در «دره پادشاهان» نیز بعدها و به دلیل تمایل به حفاظت از آنان اتخاذ شد. در آن مکان، ‌ مقبره‌های مخفی در دل صخره برای محافظت در برابر سارقان مقبره ساخته شدند. این مقبره ها با متون و تصاویری از «کتاب مردگان» و دیگر متون مذهبی تزئین شده بودند که برای راهنمایی و محافظت از متوفی در زندگی پس از مرگ ایجاد شده بودند.