gardeshban.ir

وی افزود: حسینیه رحیمیان در مشهد مربوط به اواخر دوره قاجار، حسینیه گلمکان در چناران مربوط به دوره قاجاریه، حسینیه تایباد مربوط به دوره پهلوی، حسینیه حصار در شهرستان بینالود مربوط به دوره پهلوی اول، حسینیه حاج خداداد در بجستان مربوط به دوره قاجاریه، حسینیه داورزن مربوط به دوره قاجاریه، حسینیه بالاده برس در تربت حیدریه مربوط به اواخر دوره قاجار، حسینیه چشمه علی در نیشابور مربوط به دوره قاجار، تکیه ابوالفضلی در نیشابور مربوط به دوره پهلوی اول، تکیه سفلی کنگ در بینالود مربوط به اواخر دوره قاجار از دیگر حسینیه‌هایی است که در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.  

طغرایی بیان کرد: معماری حسینیه‌ها مربوط به اواخر دوره صفویه تا میانه دوره قاجار می‌شود که برگرفته از اعتقاد شیعیان از زمان شکل‌گیری اسلام در ایران است. 

مسئول دفتر ثبت آثار تاریخی و حرایم اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان رضوی گفت: حسینیه‌ها معماری خاصی دارند و از نظر شکل و شمایل و طراحی ساخت با دیگر اماکن مذهبی متفاوت هستند. 

طغرایی بیان کرد: معماری حسینیه‌ها متفاوت از معماری مساجد است، زیرا مساجد فضای سرپوشیده‌ای هستند که ویژه اقامه نماز ساخته شده‌اند اما حسینیه‌ها فضای باز و بدون سقف هستند که برای برگزاری تعزیه و شبیه خوانی تعبیه شده‌اند. 

وی افزود: اغلب حسینیه‌ها چادرپوش یا خیمه پوش بوده‌اند به نحوی که به صورت موقت چادری بر روی بخشی از سقف آن نصب می‌شده که نمادی از خیمه امام حسین (ع) باشد و فضای کربلا را حین برگزاری تعزیه برای مردم تداعی کند. 

وی ادامه داد: حسینیه از ابتدا دارای حیاط مرکزی بزرگ برای برگزاری شبیه خوانی و تعزیه بوده که در وسط محوطه عزاداری هیات یا مراسم تعزیه و روضه خوانی برگزار می‌شده و مردم به تماشای آن می‌ایستادند. 

طغرایی اظهار کرد: در پیرامون حیاط حسینیه دو طبقه وجود داشته است که یک طبقه مخصوص نشستن مردان و طبقه دوم مخصوص نشستن زنان برای تماشای تعزیه و مراسم عزاداری بوده است.