gardeshban.ir

شهر لندن، برخی از شگفت‌انگیزترین ساختمان‌های جهان را در خود جای داده که نباید حین بازدید آن‌ها را نادیده گرفت؛ بناهایی که می‌توانند شما را مجذوب خود کنند.

وقتی پای معماری‌ مدرن و معاصر وسط باشد، لندن برخی از معروف‌ترین سازه‌های جهان را برای ارائه پیش می‌کشد. در این مقاله شما را با ۱۰ ساختمان خیره‌کننده این شهر آشنا می‌کنیم. اگر جزو کسانی هستید که تماشای معماری‌های حیرت انگیز را تحسین می‌کنید، نباید حین بازدید از لندن این نام‌های مشهور را از دست بدهید.

۱. شارد

معمار: شرکت معماری رِنزو پیانو

ساخت: ۲۰۱۲

هزینه: ۴۳۵ میلیون پوند

ساختمان «شارد» (The Shard) توسط یکی از معروف‌ترین و مهم‌ترین معماران زنده معاصر، «رنزو پیانو» (Renzo Piano) طراحی شد که همچنین ساختمان‌های معروف‌تری مانند موزه پمپیدو در پاریس و موزه هنر آمریکایی «ویتنی» در نیویورک را هم در رزومه کاری خود دارد. این بنا در گذشته به عنوان برج پل لندن شهرت داشته و دوباره در سال ۲۰۱۳ بازگشایی شد. شارد را تحت عنوان «شهر عمودی» طراحی کردند و پیانو می‌خواست سازه‌ای مخروطی بسازد که هزاران نفر را در خود جای دهد و شامل فضای اداری، رستوران‌ها، بخش مسکونی و هتل پنج ستاره «شانگری لا» (Shangri-la) بشود. این سازه در قلب محله جدید پل لندن، در کرانه جنوبی «تیمز» واقع شده و با حدود ۳۱۰ متر ارتفاع در آسمان‌ها به طرزی باشکوه قد برافراشته است. هم اکنون این ساختمان، بلندترین سازه غرب اروپا بوده و سکوی تماشای شهری در طبقه ۷۲، پانورامایی بی‌رقیب تا فاصله ۶۴ کیلومتری را به تماشاچیان هدیه می‌کند. برخی اعتقاد دارند که شارد زیباترین ساختمان افق شهر لندن بوده و زیبایی‌ آن مدیون تغییرات دائمی بازی نور در سر در آن است.

۲. تئاتر ملی

معمار: سر دنیس لَسدن

ساخت: ۱۹۷۶

هزینه: نامعلوم

شرکت تئاتر ملی سلطنتی در اصل در تئاتر «اولد ویک» (Old Vic) در واترلو مستقر بود، اما در سال ۱۹۷۶ به مکان امروزی‌اش در کرانه جنوبی نقل مکان کرد. این شرکت سهم قابل توجهی در تولیدات و اجراهای قابل توجه با بازیگرانی چون «آنتونی هاپکینز»، «جودی دِنچ» و «دنیل دی لوئیس» داشته است. معماری با ابهت «بروتالیست» (Brutalist) که در این ساختمان به کار رفته محصول زمانه خود بود؛اما زیبایی شناسی زاویه دار آن، با ترکیبی از عناصر عمودی و افقی، تبدیل به یکی از شاخص‌ترین مناظر پایتخت شده است. این بنا در زمان خود مورد پسند و مطابق سلیقه همه نبود، هر چند شاهزاده چارلز آن را به عنوان «روشی هوشمندانه برای ساختن نیروگاه اتمی در وسط لندن بدون آن که کسی شک کند» توصیف کرد. این بنا تاکنون در فهرست ۱۰ ساختمان معروف لندن و ۱۰ ساختمان نفرت‌انگیز لندن قرار داده شده است!

۳. نیروگاه بترسی

معمار: سر لئونارد پیرس و سر جیلز اسکات

ساخت: ۱۹۳۳

هزینه: ۲,۱۴۱,۵۵۰ پوند

نیروگاه «بَتِرسی» (Battersea) در واقع دو ساختمان متفاوت است- ایستگاه A و ایستگاه B- که به هم پیوسته و یک سازه با چهار دودکش معروف را شکل داده‌اند و افق منطقه را اشغال کرده‌اند. این سازه از سال ۱۹۸۳ دیگر نیروی برق تولید نکرد، اما هنوز هم یکی از بزرگ‌ترین و معروف‌ترین سازه‌های آجری جهان به شمار می‌آید. طراحی نمای بیرونی ساختمان توسط «سر جیلز اسکات» (Sir Giles Scott) انجام شده که به خاطر طراحی کیوسک تلفن قرمز و کلیسای جامع آنجلیکان در لیورپول هم شهرت دارد. این محوطه امروزه بخشی از طرح بزرگ بازسازی، شامل فضای اداری، بخش آپارتمان‌های مسکونی، مغازه، روف گاردن و فضای تفریحی شده است. حتی یک آسانسور و تراس مخصوص تماشای شهر هم در یکی از برج‌ها در نظر گرفته‌اند. در سال ۲۰۱۶، شرکت اپل اعلام کرد که دفتر مرکزی شهر لندن خود را به این ساختمان منتقل خواهد کرد. اگرچه پیشنهاد‌های قبلی شامل تم پارک و استادیومی برای باشگاه فوتبال چلسی بودند.

۴. مدرسه اقتصاد لندن: مرکز دانشجویی سا سوی

معمار: شرکت او دانل+توئومی

ساخت: ۲۰۱۳

هزینه: ۲۴,۱۱۵,۶۰۰ پوند

مرکز دانشجویی «سا سوی هاک» (Saw Swee Hock) یک ساختمان آجری قرمز متمایز است که شرکت معماری «او دانل+ توئومی» (O’Donnell + Tuomey) آن را مانند معماهای ژاپنی طراحی کرده- شکل بی‌قاعده، چند وجهی و متفاوت آن، با خیابان‌های قرون وسطایی لندن تضاد عجیبی دارد. این ساختمان نامش را از یک خیِر که برای پیشبرد پروژه کمک کرد، گرفت. طراحی غیرمعمول این بنا تنها به زیبایی شناسی‌اش باز نمی‌گردد و در ساخت آن تمام تلاش را به کار گرفتند که سایر ملک‌های همسایه زیر سایه نروند. البته طراحی داخلی آن هم به گونه‌ای انجام شد که نور طبیعی تا بیشترین حد ممکن به داخل هر هفت طبقه کشیده شود. مرکز دانشجویی از داخل حسی از صنعتی بودن را منعکس کرده و جزئیات سازه‌ای آشکارش در کنار طبقات بتنی، با کلوب و یک کافه در زیرزمین قرار دارند. در طبقات بالایی هم یک کافه، اداره، باشگاه و یک مرکز چند مذهبی وجود دارند که مکانی آرام برای مراقبه را برای مردم فراهم می‌کند.

۵. مرکز ورزش‌های آبی لندن

معمار: گروه معماری زها حدید

ساخت: ۲۰۱۱

هزینه: ۲۶۹ میلیون پوند

«مرکز ورزش‌های آبی لندن» (London Aquatics Centre) که توسط معماران «زها حدید» طراحی شد، یک مجموعه خیره‌کننده و دیدنی برای بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن بود و امروزه به عنوان یک مجموعه استخر عمومی مورد استفاده قرار می‌گیرد. جاذبه اصلی این ساختمان، بام موجی شکل آن است که از جریان نرم و در حال حرکت آب الهام گرفته شده و بدون هیچ ستونی روی بنا قرار گرفته تا به بازدیدکننده منظره‌ای نامحدود از حرکت را القا کند. مرکز ورزش‌های آبی از دو استخر ۵۰ متری عالی المپیکی، یک استخر شیرجه ۲۵ متری، باشگاه ورزشی، کافه و یک مرکز مراقبت از کودکان تشکیل شده است. تخته‌های شیرجه ۱۰ متری این مجموعه به سبک مخصوص مجسمه مانندِ حدید طراحی شده‌اند و همان حالت موجی سقف را بازنمایی می‌کنند.

۶. وان پانکراس اسکوئر

معمار: گروه معماری دیوید چیپرفیلد

ساخت: ۲۰۱۳

هزینه: محرمانه

«وان پانکراس اسکوئر» (One Pancras Square) که بین «کینگز کراس» (King’s Cross) و ایستگاه‌های سنت پانکراس واقع شده، یکی از ساختمان‌های اداری منعطف جدید لندن بوده و یکی از بخش‌های مرکزی پروژه‌ای وسیع‌تر برای بازسازی منطقه نیز به شمار می‌رود. مهم‌ترین شاخصه این ساختمان دست کم گرفته شده، ستون‌های آهنی بازیافتی آن است که به صورتی شجاعانه و پرغرور تمام ساختمان را در بر گرفته‌اند. این ستون‌های بزرگ از صفحه‌ ترمز‌های بازیافتیِ ماشین ذوب‌شده ساخته‌ شده‌اند و به سمت معماری ویکتوریایی تمایل دارند. این بنا یکی از پایدارترین بناهای لندن به حساب آمده و طوری طراحی شده که آخرین تکنولوژی‌های روز را برای پایین آوردن هزینه‌ها به کار گرفته و کمترین آسیب را به محیط زده است.

۷. لویدز بیلدینگ

معمار: راجرز استرک هاربر+ شرکا

ساخت: ۱۹۸۶

هزینه: ۷۵ میلیون پوند

ساختمان «لوید» (Lloyd’s Building) که در قلب منطقه تجاری و مالی لندن قرار گرفته، توسط «راجرز استرک هاربر+پارتنرز» (Rogers Stirk Harbour + Partners) طراحی شده که مغز متفکر پشت مجلس ملی ولز در کاردیف و «میلنیوم دم» (Millennium Dome) بودند. بعضی اوقات این ساختمان را یک بنای پشت و رو شده می‌خوانند که این لقب را به عنوان یکی از نمونه‌های پیشتاز معماری بوئولیسم کسب کرده است. در این بنا، اکثر خدمات اصلی ساختمان شامل آسانسورها و راهروها، در بیرون از سازه قرار گرفته‌اند تا فضای داخلی فراخ‌تر شود. در سال ۲۰۱۱ این ساختمان جوان‌ترین سازه‌ای بود که توانست عنوان معتبر «درجه ۱» را کسب کرده و برخی آن را یکی از ساختمان‌های جهانی مهم در زمینه معماری مدرن می‌نامند. در طبقه یازدهم یک سالن غذاخوری قرن هجدهمی واقع شده که از ساختمان قبلی لوید به ساختمان جدید انتقال یافته است.

۸. سوئیچ هاوس

معمار: هرتزوگ و دمورون

ساخت: ۲۰۱۶

هزینه: ۲۶۰ میلیون پوند

«سوئیچ هاوس» (The Switch House) نتیجه یک پروژه دوازده ساله بود که با هدف توسعه کاربری «تیت مدرن» (Tate Modern) به میزان ۶۰ درصد انجام شد. این پروژه به شرکت معماری معروف سوئیسی «هرتزوگ و دمورون» (Herzog & de Meuron) که پروژه تبدیل نیروگاه کنار رودخانه به ساختمان اصلی تیت مدرن را هم در دست داشت، سپرده شد. این مجموعه قرار بود یک هرم پلکانی شیشه‌ای باشد؛ اما ظاهرش به سر دری آجری تغییر شکل داد که برای هماهنگی بیشتر با زیبایی‌شناسی اصلی موتورخانه مناسب‌تر بود. ساختمان سوئیچ هاوس از ده طبقه تشکیل شده که در آن آثاری از بیش از ۳۰۰ هنرمند به نمایش در آمده‌ است. از بین آن‌ها می‌توان به مجسمه قابل توجه درخت، توسط یک هنرمند و فعال اجتماعی چینی به نام «آی وی‌وی» (Ai Weiwei) اشاره کرد.

۹. سنیت هاوس

معمار: چارلز هولدن

ساخت: ۱۹۳۷

هزینه: ۳۶۲ هزار پوند

این ساختمان پرابهت آردِکویی، مرکز مدیریتی دانشگاه لندن را در خود جای داده است. این بنا در دهه ۱۹۳۰، با ۱۹ طبقه و ارتفاع ۶۴ متر، بلندترین بنای سکولار لندن محسوب می‌شد. طی جنگ جهانی دوم، «سِنیت هاوس» (Senate House) توسط وزارت اطلاعات مورد استفاده قرار گرفت و محل کار همسر «جورج اوروِل» نیز بود. همین بنا در رمان «۱۹۸۴» منبع الهام شد. چارلز هولدِن علاوه بر این ساختمان، ایستگاه‌های متروی زیادی را هم در بین دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ طراحی کرد. این ساختمان یک کتابخانه حیرت‌انگیز و زیبا دارد که در بسیاری از فیلم‌های هالیوودی موفق دیده‌اید.

۱۰. موزه دیزاین

معمار: جان پوسن، OMA و الایز و موریسن

تکمیل بازسازی: ۲۰۱۶

هزینه: ۸۳ میلیون پوند

موزه دیزاین لندن، در ابتدا در کرانه جنوبی رود تیمز قرار داشت، اما در سال ۲۰۱۶ به خانه جدید خود در «کِنزینگتون» (Kensington) نقل مکان کرد. این پروژه‌ی بازسازی پنج سال به طول انجامید و بخشی از هزینه‌اش را مؤسس موزه اهدا کرد. این ساختمان عنوان «درجه دو» را از آن خود کرد و در اصل در دهه ۱۹۶۰ ساخته شد. البته برای یک دهه آن را بی استفاده رها کردند؛ اما امروزه پشت بام خیره‌کننده‌، طراحی داخلی مدرن سه طبقه و سایر شاخصه‌هایش توانسته همه را حیرت‌زده کند. این بنا سه برابر بزرگ‌تر از ساختمان قبلی موزه است.